parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr. Chib(b)at Cij(j)on = Miłość Syjonu) – nazwa ruchu o charakterze protosyjonistycznym, często używana zamiennie z Chowewej Syjon; w pewnym uproszczeniu – pierwsza faza ruchu palestynofilskiego, propagującego osadnictwo żydowskie w Palestynie, trwająca od lat 60. do początku lat 80. XIX w.; w sensie ogólniejszym – stały czynnik kształtujący kulturę i życie wewnętrzne Żydów, zwłaszcza w diasporze (w Polsce por. grosz palestyński), podsycany m.in. przez nadzieje i ruchy mesjańskie. W XIX w. przy kahałach powstawały bractwa zbierające fundusze na wsparcie ziomków w Palestynie (w Warszawie od początku XIX w.; od początku lat 50. XIX w. – jako specjalny komitet; zob. też Meir Baal (ha-)Nes). Palestynofilstwo było początkowo reakcją na postępy asymilacji i sekularyzacji życia żydowskiego. Ruch Ch.S. zainicjowany został wystąpieniami H. Kaliszera i E. Gutmachera oraz konferencją w Toruniu w 1860, której uczestnicy wezwali ludność żydowską do zakładania towarzystw kolonizacyjnych. W praktyce Żydzi polscy zaczęli je tworzyć dopiero na wieść o pogromach w Rosji (w 1881 takie tow. powstało w Suwałkach; w 1882 – w Międzyrzecu Podlaskim; a następnie w Warszawie, Wilnie i – bardzo aktywne – w Białymstoku, pod przewodem S. Mohylewera). Już wówczas używano w stosunku do nich określenia „Miłośnicy Syjonu” (hebr. Chowewe(j) Cij(j)on; jid. Chowewej Cijen; później nazywano ich też Chowewej-Syjonistami). Wśród inteligencji żydowskiej – także w Cesarstwie Rosyjskim hasła Ch.S. były rozpowszechniane za pośrednictwem wystąpień prasowych (m.in. Dawida Gordona w „Ha-Mag(g)id” i P. Smolenskina oraz M.L. Lilienbluma w „Ha-Szachar”), czego efektem było powstanie ruchu Bilu (1882; por. też alij(j)a). Ruch Ch.S. nie zdobył masowego poparcia, m.in. ze względu na opór chasydów i asymilatorów. Część inteligencji, m.in. I.L. Perec i wydawca „Ha-Cefiry” – N. Sokołów, początkowo widziała w propagowaniu emigracji Żydów do Palestyny zagrożenie dla rozwoju działalności, zmierzającej do postępu w gminach diaspory. Sokołów stał się zwolennikiem syjonizmu politycznego dopiero po I Światowym Kongresie Syjonistycznym w 1897. (Zob. też: Achad ha-Am; Achi’asef; Ahawat Syjon; Ben Awigdor; Bne(j) Mosze; Chowewe(j) Erec Israel; Friedberg Abraham Szalom; katowicka konferencja; Mikra Kodesz; syjonizm na ziemiach polskich)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.