parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(łac. assimilatio, od similis = podobny) – proces przyswajania kultury i języka (przystosowywania się) przez zbiorowości lub jednostki, będący efektem zderzenia bądź koegzystencji dwóch narodów i kultur (mniejszości z większością). W literaturze socjologicznej i etnograficznej nie doczekało się ono jednolitej, całościowej definicji, w związku z czym pojmowane bywa jako cała gama różnorodnych zachowań i postaw, od przyjmowania pewnych elementów kultury przy zachowaniu własnej tożsamości, aż po całkowite utożsamienie się z kulturą otoczenia i odrzucenie wszystkich własnych wartości i wzorów. Proces a. pierwiastków kultury większości otaczającej społeczność żydowską w zasadzie dokonywał się przez cały czas trwania diaspory, skutecznie zahamowany został dopiero przez zamknięcie wyznawców judaizmu w średniowiecznym getcie. Przełamywanie tej bariery, dokonujące się od XVIII w. pod hasłami emancypacji i modernizacji życia żydowskiego zaowocowało silnym impulsem do a., której na Zachodzie uległa znaczna część społeczności żydowskiej. Silniejszy opór stawiły jej zwarte i liczne społeczności ortodoksyjnych w środk. i wsch. Europie, dla których a. wiązała się z odstępstwem od tradycji i – w mniejszym lub większym stopniu – religii. Na ziemiach polskich sytuację dodatkowo komplikował fakt utraty niepodległości i wpływ polityki państw zaborczych. W Krakowie, który po kongresie wiedeńskim był formalnie niezależną Rzeczpospolitą, najszybciej ujawnił się kierunek a. do kultury polskiej. W zaborze pruskim wyemancypowana i zamożniejsza część społeczności żydowskiej ulegała wpływom kultury niemieckiej, do czego przyczyniała się polityka władz zaborczych. Podczas powstania w 1848 w Wielkopolsce ( Wiosna Ludów) konflikty na tym tle popchnęły Żydów ku zacieśnieniu związków z orientacja proniemiecką. W Galicji początkowo wzorce a. także wiązały się z kulturą niemiecką. Jednak wydarzenia Wiosny Ludów przyczyniły się do stopniowego odwrócenia tego trendu. Jeszcze w l. 60. XIX w. ukazywały się tam niemieckojęzyczne czasopisma żydowskie („Lemberger Jüdische Zeitung”, „Der Israelit”) oraz powstało stowarzyszenie Szomer Israel, związane z a. w duchu liberalno-niemieckim. Jednak już w 1870-1881 prezesem gminy żydowskiej w Krakowie był Sz. Samelsohn, zwolennik a. propolskiej; w wyborach parlamentarnych w 1879 zwyciężyła polska orientacja a., a Sz. Schreiber wszedł do parlamentarnego Koła Polskiego, zaś w 1882 powstało polonofilskie stowarzyszenie Agudas Achim – Przymierze Braci. W Galicji pod koniec XIX w. propolski kierunek a. obejmował ok. 10 tys. osób. W Królestwie Polskim środowiska emancypujące się początkowo czerpały wzorce kulturowe z oddziaływującego na nie centrum berlińskiego. Jednak z czasem zaczęła postępować polonizacja tej grupy. Za zamknięcie tego procesu uznaje się rok 1859, kiedy to w warszawskiej synagodze postępowej (przy ul. Daniłowiczowskiej), którą wcześniej nazywano „niemiecką”, M. Jastrow zaczął wygłaszać kazania w języku polskim. W późniejszym okresie grupa ta m.in. przeciwstawiała się zakusom rusyfikacyjnym władz zaborczych i równocześnie niechętnie odnosiła się do związanych z kulturą rosyjskich litwaków. Na ziemiach wcielonych do Cesarstwa Rosyjskiego procesy a. uwarunkowane były m.in. znacznie ostrzejszym antyżydowskim i rusyfikacyjnym kursem władz zaborczych, oraz siłą związków z rynkiem rosyjskim. Krach idei a. (pierwsze sygnały pojawiły się już w l. 80. XIX w.) przyniosły ze sobą: narodziny nowoczesnego antysemityzmu, powstanie żydowskich ruchów politycznych i proces odrodzenia narodowego wśród Żydów. (Por.: asymilatorzy; Czytelnia Polska Starozakonnej Młodzieży Handlowej; Drużyny Harcerskie im. Berka Joselewicza; „Izraelita”; „Jedność”. Organ Żydów Polskich; „Jutrzenka – Tygodnik dla Izraelitów Polskich”; „Nasza Jutrzenka”; neoasymilatorzy; Stronnictwo Niezawisłych Żydów; Szkoła Rabinów w Warszawie; Towarzystwo Akademickie „Zjednoczenie”; Związek Akademickiej Młodzieży Zjednoczeniowej; Związek Młodzieży Polskiej Pochodzenia Żydowskiego „Żagiew”; Związek Żydów Uczestników Walk o Niepodległość Polski)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.