parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
męska szkoła średnia dla młodzieży żyd., założona – zgodnie z decyzją władz Królestwa Polskiego – w 1826 i działająca do końca 1860/1861 roku szkolnego, zlikwidowana z dn. 1 I 1863. Według planu, opracowanego przez Komitet Starozakonnych, miała kształcić młodzież żydowską na rabinów i nauczycieli, będących posłusznym narzędziem rządu w realizacji polityki „cywilizowania” Żydów. Pierwszym jej dyrektorem był Abraham Stern (w praktyce uchylił się on od sprawowania tej funkcji), później stanowisko to zajmowali kolejno: A. Eisenbaum i J. Tugendhold. Pośród nauczycieli zatrudnionych w tej placówce byli zarówno chrześcijanie, jak i Żydzi (A. Buchner, J. Centnerszwer, A. Paprocki, Majer Horowitz, Dawid Hillel Mansfeld, Markus Rubinstein, I. Goldman, Salomon Goldsobel, I. Kramsztyk, Abraham Goldsch, Bernard Landau, Grojnem Weinberg, B. Les(s)man(n), Heyman Liebrecht, J. Elzenberg i in.). Początkowo społeczeństwo żydowskie bojkotowało Szkołę; w pierwszym roku swego istnienia miała ona zaledwie 25 uczniów, ale w 1846 liczba ich wzrosła do 260; większość pochodziła z Warszawy. Wbrew oczekiwaniom władz, absolwenci Sz.R. w W. nie stawali się duchowymi przewodnikami gmin żydowskich i tylko część z nich wybierała zawód nauczyciela. Placówka ta odegrała jednak bardzo ważną rolę w kształtowaniu oblicza społecznego, politycznego, a przede wszystkim kulturowego ludności żydowskiej w Królestwie Polskim w XIX w. Absolwenci Sz.R. w W. (których liczba przekroczyła 1 tys.) stanowili gros inteligencji żydowskiej, począwszy od pocz. lat 30. XIX w. Z biegiem czasu, utworzyli oni prężne środowisko asymilatorów. Ich dzieci i wnuki najczęściej także ciążyły ku asymilacji. Owe bardzo patriotycznie usposobione pokolenia uczestniczyły w polskich dążeniach niepodległościowych (por. styczniowe powstanie), a ich przedstawiciele znaleźli się pośród grona zasłużonych twórców kultury polskiej. (Zob. też szkoły rabinów)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.