parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr. Chowewe(j) Cij(j)on = Miłośnicy Syjonu; jid. Chowewej Cijen) – nazwa ruchu o charakterze protosyjonistycznym, rozwijającego się głównie w Polsce, Rosji i Rumunii (niewielkie grupy działały także w Austro-Węgrzech, Anglii i Stanach Zjednoczonych); często używana zamiennie z Chibat Syjon; w pewnym uproszczeniu – druga faza ruchu palestynofilskiego, propagującego osadnictwo żydowskie w Palestynie, trwająca od początku lat 80. XIX w. Na zdynamizowanie tego ruchu wpłynął szok wywołany pogromami w Rosji w tym okresie, który skłonił także niektórych zwolenników asymilacji (np. J.L. Pinskiera i L. Lewandę) do związania się z Ch.S. Ważnym etapem kształtowania się ideologii ruchu było ukazanie się Autoemancypacji Pinskiera. Ruch Ch.S. zaczął przyjmować formy bardziej zorganizowane po konferencji katowickiej (1884), w której wybitną rolę odegrali S. Mohylewer, Pinskier, S.P. Rabinowicz, J. Chazanowicz i Lejb Dawidsohn. Powołana wówczas organizacja Jesod Mazkeret Mosze be-Erec ha-K(e)dosza (później nazywana w skrócie Mazkeret Mosze, albo Mazkeret [Agudat] Montefiore), z centrum w Warszawie, podczas II konferencji ruchu w Druskiennikach (28 VI – 1 VII 1887) oficjalnie przyjęła nazwę Ch.S., a jej centrum przeniesiono do Odessy; została zalegalizowana przez władze carskie 21 II 1890. W dn. 13–15 VIII 1889 odbyła się III konferencja ruchu w Wilnie. Kluczową rolę począł w nim odgrywać Achad ha-Am, którego artykuł Nie tędy droga (1889) oraz powstałe wówczas loża Bne(j) Mosze (1889) oraz wydawnictwo Achi’asef (1893) wywarły znaczny wpływ na kształtowanie się ideologii Ch.S. Członkowie tego ruchu z Galicji pierwsi związali się z syjonizmem politycznym, rozwijającym się od 1895 pod przywództwem T. Herzla. Od 1897 zdecydowana większość organizacji Ch.S. przystąpiła do nowopowstałej Światowej Organizacji Syjonistycznej. Ruch Ch.S. odrodził się jako odrębna organizacja z centrum w Odessie w 1906–1919, pod przewodem Menachema Mendla Ussiszkina (1863–1941), lecz został zniszczony przez władze bolszewickie. (Zob. też: Ahawat Syjon; antysyjonizm; Be(j)t Szmuel; Ben Awigdor; Bilu; Chowewe(j) Erec Israel; „Ha-Mag(g)id”; Mikra Kodesz; Sfat Emet; syjonizm na ziemiach polskich)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.