parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
SZEFER (SzeFeR; akr. utworzony z pierwszych liter imion i nazwiska) (1845 Taurogi – 1910 Frankfurt n. Menem) – historyk, pisarz, działacz ruchu Chowewej Syjon. Otrzymał wykształcenie talmudyczne oraz smichę od I. Lipkina (1865). Wkrótce związał się z haskalą. Nauki świeckie poznawał jako samouk. W latach 70. XIX w. rozpoczął działalność literacką, publikując w czasopismach hebrajskich. Osiadł w Warszawie w 1875 i zarabiał na utrzymanie korepetycjami z języka hebrajskiego, udzielanymi w domach bogatych litwaków. Współpracował z pismem „Ha-Cefira”. Początkowo skłaniał się ku ideom socjalistycznym. Po pogromach w Rosji (1881) informował o nich opinię żydowską na Zachodzie (założył tajne biuro informacyjne) oraz organizował pomoc dla uchodźców. Początkowo postulował masową emigrację Żydów z Rosji do Stanów Zjednoczonych, lecz wkrótce związał się z ruchem Miłośników Syjonu (sekr. organizacji warsz.; wydawca rocz. „Kneset Israel” [hebr., Zgromadzenie Izraela, 1886–1888]; współzałożyciel ugrupowania Bne(j) Mosze w Warszawie). W 1891 wyjechał na Zachód. Odnosił się krytycznie do syjonizmu politycznego. Jego główne prace były poświęcone historii – biografie L. Zunza (1896), Z. Frankla (1898) i Józefa z Rosheim (1902; bohater żył w 1478–1544); Moece(j) gola (1894) – dzieło o wygnaniu Żydów z Hiszpanii i Portugalii. Najważniejszym dokonaniem R. był przekład na język hebrajski Historii Żydów H. Graetza (t. 1–8, 1890–1899), w którym – za zgodą autora – dokonał licznych zmian i uzupełnień (głównie dotyczących dziejów Żydów w Polsce), usuwając elementy mogące razić ortodoksów i cenzurę carską, a także wprowadzając wyniki badań własnych, A. Harkawiego i innych. Wpółpracował z wydawaną w języku hebrajskim encyklopedią Ha-Eszkol (1888) oraz dokończył słownik biblijno-misznaicki (por. hebrajski język) S.J. Fünna, który ukazał się pt. Ha-Ocar (hebr., Skarbiec, 1900–1903).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.