Dwanaście Plemion Izraelskich

Dwanaście Plemion Izraelskich

Według tradycji biblijnej, w odległej starożytności cały lud Izraela podzielony był na dwanaście plemion (hebr. Sziwte(j) Israel = Plemiona [Pokolenia] Izraelskie): Ruben, Symeon, Juda, Issachar, Zabulon Efraim, Manasses, Beniamin, Dan, Neftali, Gad i Aszer, które wywodziły się od dziesięciu synów Jakuba i jego dwóch żon – Lei i Racheli, oraz od ich dwóch niewolnic – Bilhy i Zilpy; a także od dwóch synów Józefa i Asenat, których Jakub uznał za własne dzieci. Do D.P.I. nie zalicza się plemienia Lewiego, ponieważ jego członkowie, zajmujący się kultem i religią, byli rozproszeni wśród innych plemion i nie posiadali własnego terytorium. Każdym plemieniem dowodził przywódca, zwany nasi (hebr., książę, wódz). Plemiona były związane ze sobą głównie wspólną wiarą w jednego Boga. Próba ich zjednoczenia pod panowaniem Saula (ok. 1030 p.n.e.) skończyła się niepowodzeniem, wraz ze śmiercią Salomona (931 p.n.e.), kiedy to jego królestwo rozpadło się na dwa państwa – na Północne Królestwo Izraela, w którego skład weszły terytoria dziesięciu płn. plemion, oraz na Południowe Królestwo Judy, obejmujące terytorium plemienia Judy, częściowo Beniamina i Symeona. Plemiona Królestwa Płn., podbite i uprowadzone przez Asyryjczyków (722/721 p.n.e.), nazywane są Dziesięcioma Zaginionymi Plemionami. Według badań historycznych, początkowo D.P.I. stanowiło konfederację niezależnych grup plemiennych, utworzoną z przyczyn politycznych w epoce Sędziów i w początkach monarchii (według in. teorii, do zjednoczenia doszło jeszcze podczas wędrówki Izraelitów przez pustynię). Każde plemię cieszyło się sporą autonomią, w wewnętrznych sprawach rządziło się swymi własnymi, tradycyjnymi prawami. Dla wszystkich istniała wspólna instytucja administrująca, zlokalizowana przy centralnym miejscu kultu. Plemiona przeobraziły się w jeden naród w okresie monarchii. (Zob. też: Mojżesz; Namiot Spotkania; Samarytanie; Świątynia Jerozolimska; znaki zodiaku)