parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr., podwójnie owocny; jid. Efroim) – według tradycji biblijnej:
1. drugi z synów Józefa i Asenat, uważany za protoplastę pokolenia Efraim, jednego z Dwunastu Plemion Izraelskich (por. 2.). Narodził się, gdy jego ojciec sprawował rządy, jako urzędnik faraona w Egipcie. Dziadek E., Jakub, uznał za swoje dzieci dwóch synów Józefa – E. i Manassesa; błogosławiąc ich, dał pierwszeństwo młodszemu, tj. E., przed starszym Manassesem, kładąc nań prawą dłoń (por. reguła prawej ręki) i zapowiadając, że „brat jego młodszy będzie większy od niego, gdyż potomstwo jego obejmie wiele szczepów” (Rdz 48,8-20). Według midraszy, E. faworyzował Beniamina (kiedy Józef ucztował w Egipcie wraz z braćmi, porcja Beniamina była pięciokrotnie większa niż pozostałych, [Rdz43,34] dlatego, że E. oddał mu swoją część jedzenia). To dzięki E. Józef miał dowiedzieć się o chorobie ojca, gdyż E. studiował Torę razem z Jakubem. E. został przez Jakuba przed śmiercią ukoronowany, jako przywódca plemienia, głowa akademii (por. akademie talmudyczne) oraz najczystszy (por. czystość rytualna) i najlepszy z synów; Efraimitą zwać miano każdego sędziego i księcia (por. nasi). Choć początkowo Jakub nie chciał uznać swego wnuka, bo pod wpływem wizji grzechów Achaba i Jeroboama opuścił go dar jasnowidzenia, po gorących modłach Józefa, odzyskał dar proroczy i zobaczył wielu wspaniałych ludzi, którzy mieli pochodzić od Efraima.
2. nazwa jednego z Dwunastu Plemion Izraelskich, którego protoplastą był Efraim, syn Józefa. Wraz z plemieniem Manassesa, było nazywane „Plemieniem (Pokoleniem, Domem) Józefa”. Terytorium E., położone centralnie, od północy graniczyło z ziemiami Manassesa; na wschodzie sięgało Jordanu; od zachodu i częściowo od południa graniczyło z ziemiami Dana, a na południu – Beniamina. Ziemie E. uważano za najbardziej urodzajne w Palestynie. Na nich leżały miasta Sychem i Szilo, gdzie początkowo znajdowała się Arka Przymierza. Bałwochwalstwo i odstępstwo Efraimitów od wiary sprawiły, że nazwa ich plemienia stała się dla proroków synonimem Dziesięciu Zaginionych Plemion. Z plemienia E. wywodził się m.in. prorok Jozue.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.