parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr., dosł.: Rozdziały Ojców; przen.: Nauki [Sentencje] Ojców; jid. Pirke-Owes); Awot (hebr., Ojcowie; jid. Owes); dziewiąty traktat czwartego porządku Miszny ( Nezikin), liczący 5 rozdziałów. Jest jednym z najważniejszych traktatów talmudycznych; prezentuje dorobek etycznej myśli żydowskiej w ciągu ok. 500 lat (od ok. 300 p.n.e. do ok. 200 n.e.). Na wstępie została w nim omówiona ciągłość tradycji („łańcuch pokoleń”) między Mojżeszem i ostatnimi członkami Wielkiego Zgromadzenia, a głównymi autorami Miszny. Następnie cytowane są wypowiedzi i sentencje najstarszych mężów uczonych w Prawie – od czasów Hillela i Szammaja, aż do Gamaliela III; chronologia tych wypowiedzi nie jest jednak ściśle przestrzegana, pojawiają się też sentencje anonimowe. Ostatni rozdział P.A. traktuje o ważności Tory, sposobach jej przyswajania, koniecznych wyrzeczeniach dla jej poznania i korzyściach płynących z jej znajomości (por. studiowanie Tory). P.A. jest jedynym traktatem Miszny, w którym nie pojawia się ani jedna halacha; nie ma doń też Gemary. Od kiedy Żydzi w Babilonii przyjęli zwyczaj czytania po jednym (a później po dwa) rozdziały P.A. podczas szabatowych nabożeństw, przypadających między świętami Pesach i Szawuot (po raz pierwszy informacja o tym pojawia się w źródłach, pochodzących z ok. 850 n.e.), dodany doń został szósty rozdział – Barajta de-Rabi Meir (aram., Barajta Rabiego Meira, współcz. zwana Perek Kinjan Tora = Rozdział dotyczący posiadania Tory), przeznaczony do czytania w ostatni szabat przed Szawuot (por. Szabat ha-Gadol). W rozmaitych środowiskach obowiązywały jednak różne obyczaje dotyczące czytania P.A.: czytano go np. od Szawuot do Sukot, rankiem podczas szacharit albo po popołudniowych modłach ( mincha), lub też przed nimi. Sefardyjczycy czytają P.A. zazwyczaj w domu, od szabatu po święcie Pesach do szabatu poprzedzającego Szawuot. W tradycji aszkenazyjskiej obowiązują trzy cykle czytania P.A. – zawsze w synagodze – w szabaty, poczynając od Pesach do tygodnia poprzedzającego święto Rosz ha-Szana. P.A. dał początek Mniejszemu traktatowi talmudycznemu Awot de-Rabi Natan. Jako pierwsi, traktat P.A. na język polski tłumaczyli m.in.: D. Neufeld na początku lat 60. XIX w. (wyd. Warszawa), I. Bernfeld (Drohobycz 1898) i Salomon Spitzer (Kraków 1898). (Zob. też: Abraham Chaim ben Gedalia ze Złoczowa; Caro Józef Chaim; Izaak ben Aaron z Prościejowa; Izaak ben Chaim z Wołożyna; Lewin Joszua Heszel ben Elija Zeew ha-Lewi; Lewinstein Josef ben Abraham; musar; Natan; perek; Rabinowicz Icchak Jaakow z Białej)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.