parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1818 Wilno – 1883 Paryż) – rabin; uczeń Elijahu Rogolera z Kalisza. W młodości przyjaźnił się z M.A. Gincburgiem, S.J. Fünnem i J. Klaczką. Poślubiwszy wnuczkę Icchaka ben Chaima z Wołożyna, wykładał w jesziwie wołożyńskiej (jesziwa w Wołożynie), marząc o objęciu jej kierownictwa i przeprowadzeniu reform w sposobie oraz treści nauczania. Konflikt związany z tymi planami zmusił go do opuszczenia uczelni. W 1871 został rabinem warszawskiej Pragi. Potem w latach 70. XIX wieku pełnił funkcje rabina w kilku prowincjonalnych miastach kresowych. Związał się z ruchem Chowewej Syjon. Był rzecznikiem powołania ortodoksyjnego seminarium rabinicznego oraz podjął próbę wydawania pisma rabinicznych „Pletat Soferim” (1863; ukazał się tylko jeden numer). W 1882 został rabinem gminy rosyjskiej w Paryżu. Wydał między innymi: Alij(j)at Elijahu (hebrajski, Wstępowanie Eliasza [Przybycie Eliasza do Erec Israel], 1856; biografia Elijahu ben Szlomo Zalmana); Cij(j)un Jehoszua (hebr., Znak [Adnotacja, Nagrobek] Jozuego, 1869) oraz Tosafot szeni le-Cij(j)on (hebr., Drugie dodatki do Syjonu, 1886; konkordancja Talmudu Jerozolimskiego i Talmudu Babilońskiego); Majne(j) Jehoszua (1859; komentarz do Pirke(j) Awot).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.