parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(jid. Jidisze Gezełszaft cu Farszprejtn Kunst) ( ŻTKSP) – organizacja utworzona w 1923 w Warszawie. Długoletnim jej prezesem był J. Appenszlak, a potem A. Markowicz. Powstanie ŻTKSP poprzedziła działalność Komitetu do Spraw Sztuki Żydowskiej (Komitetu Żydowskiej Wystawy Sztuki), który w 1921-1923 zorganizował 6 wystaw artystów żydowskich. W 1923-1939 ŻTKSP urządziło ok. 40 wystaw zbiorowych i ok. 25 indywidualnych artystów żydowskich (m.in. M. Minkowskiego, F. Frydmana, Z. Menkesa, W. Wachtla, A. Herszafta, J. Adlera, N. Szpigla), w tym także twórców z zagranicy (m.in. M. Katza, S. Stückgolda). Organizowało doroczne Salony: Wiosenny i Zimowy. Wystawy ŻTKSP były pokazywane także w innych miastach, m.in. w Wilnie, Łodzi, Lublinie. ŻTKSP działało również w Krakowie (od 1929/1930 do 1931, przew. – A. Markowicz), Radomiu, Wilnie i Łodzi. Prowadziło szeroką działalność oświatową, organizując odczyty, wieczory plastyczne, konkursy i bale sztuki żydowskiej. Przez całe dwudziestolecie międzywojenne ŻTKSP borykało się z kłopotami finansowymi oraz brakiem stałego lokalu wystawienniczego, co utrudniało jego działalność. Po przerwie, przypadającej na okres II wojny światowej, wznowiło działalność w 1946. Głównymi animatorami jego odrodzenia byli: J. Sandel i N. Rapaport. Jego celem – oprócz organizowania wystaw i wspierania materialnego artystów – było ocalenie zachowanych dzieł sztuki artystów żydowskich oraz zbieranie wiadomości o losach artystów, którzy zginęli w czasie wojny. W 1946-1949 zgromadzono ok. 1 tys. eksponatów. W 1948 w salach ŻIH zorganizowano wielką wystawę Żydowscy artyści plastycy, męczennicy niemieckiej okupacji w Polsce w 1939-1945. W następnym roku pokazano wystawę Uratowane dzieła artystów żydowskich. W 1950, uchwałą CKŻP, utworzona przez ŻTKSP Galeria Sztuki została przekazana do zbiorów Muzeum Żydowskiego Instytutu Historycznego, a ŻTKSP – rozwiązane. (Zob. też: Acker Julia; Berlewi Henryk; Blaufuks Arnold; Centnerszwerowa Stanisława; Chaimowicz Henryk; Chajfec Leon; Cukierman Bencjon; Cytryn Henryk; Eljowicz Maksymilian; Feuering Maksymilian; Gotlib Henryk; Guterman Abraham; Hanft Chaim; Klar Artur; Korzeń Natan; Kowner Józef; Müller Szymon; Mundlak Regina; Ostrzega Abraham; Pilichowski Leopold; Reif Mieczysław; Rolnicki Bernard; Rozaniecki Ozjasz; Tyber Chaim Nysen; Tykociński Izrael; Weintraub Władysław; Wermus Jehuda)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.