parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1894 Kołomyja – 1962 Warszawa) – historyk i krytyk sztuki; mąż Ernestyny z Podhorizerów S. (1903-1984). Pochodził z ubogiej rodziny. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Kołomyi wyjechał do Niemiec. Podczas I wojny świat. służył w armii austriackiej. Po powrocie do Kołomyi włączył się w nurt życia polit. (m.in. został wybrany do Rady Delegatów Robotniczych). W 1920 ponownie wyjechał do Niemiec; pracował jako agent firmy tekstylnej; studiował w Kunstgewerbeschule (lub uczęszczał na wykłady w Volkshochschule) w Dreźnie. Jako współwłaściciel sklepu tekstylnego, wspierał finansowo młodych, lewicujących artystów. Został członkiem Komunistycznej Partii Niemiec; był współzałożycielem i redaktorem lewicowego pisma „Der Mob”. W 1925, za swą działalność, został wydalony z Niemiec. Zamieszkał we Francji, a potem w Austrii. Po otrzymaniu zezwolenia na powrót do Niemiec w 1928, osiadł w Dreźnie i od 1929 prowadził tam galerię, w której promował twórczość młodych artystów. Organizował wystawy, publikował w prasie żydowskiej, uczestniczył w życiu politycznym. W 1933 wyjechał do Jugosławii; po dwóch latach otrzymał nakaz opuszczenia tego kraju. Powrócił do Polski; zamieszkał w Wilnie, a od 1936 mieszkał w Warszawie. Uczestniczył w życiu artystycznym Wilna i Warszawy, organizował wystawy, publikował nt. sztuki, współpracował z Żydowskim Towarzystwem Krzewienia Sztuk Pięknych (ŻTKSP) oraz ze Zrzeszeniem Żydowskich Artystów Plastyków. Po wybuchu wojny znalazł się we Lwowie. W 1941, po napaści Niemiec na Związek Radziecki, ewakuował się do Turkmenii. Po wojnie powrócił do Polski i od 1946 kierował Wydziałem Sztuki w CKŻP. Należał do PZPR. Reaktywował ŻTKSP, a po jego likwidacji kierował Muzeum Żydowskiego Instytutu Historycznego (1950-1953). Współpracował z wieloma wydawnictwami encyklopedyczno-słownikowymi. Opublikował wiele artykułów nt. sztuki; w języku jidysz wydał m.in. książki: Jidisze motiwn in der pojliszn kunst (Motywy żydowskie w sztuce polskiej, 1954); Umgekumene jidisze kinstler in Pojłn (tytuł w j. pol.: Żydowscy artyści plastycy – ofiary hitlerowskiej okupacji w Polsce, t. 1-2, 1957-1958); Plastisze kunst baj Jidn in Pojłn (Sztuka plastyczna Żydów w Polsce, 1964).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.