parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1881 Warszawa – 1930 Buenos Aires) – malarz. Pochodził z zamożnej, postępowej rodziny inteligenckiej. W wieku czterech lat, na skutek ciężkiej choroby, stracił mowę i ogłuchł. Pomimo to, podjął studia w Akademii Sztuk Pieknych w Krakowie (1901-1905) u Jana Stanisławskiego i ukończył je, wyróżniony złotym medalem. Wiele podróżował; w 1905 wyjechał do Odessy i Kiszyniowa, by na własne oczy zobaczyć skutki pogromów; był też po pogromach w Białymstoku, Siedlcach (razem z N. Pryłuckim). Wstrząśnięty, namalował wiele płócien, obrazujących tę wielką tragedię (Ofiary pogromu, Bezdomni, W oczekiwaniu na pociąg podczas pogromu). W 1908 zamieszkał w Paryżu, ale utrzymywał stały kontakt z Polską; nadal wystawiał w kraju. W jego twórczości dominowała tematyka żydowska (W bóżnicy, Kadysz, Cheder, Przymusowe zaręczyny, Wesele, Sceptyk, Młoda mężatka w bóżnicy). Od około 1911 w obrazach M. widoczna jest fascynacja mistycyzmem żydowskim, chasydyzmem (Pożegnanie szabatu). Fascynował go także problem sztuki narodowej; żywo interesował się żydowską sztuką ludową, rzemiosłem artystycznym; kolekcjonował przedmioty związane ze sprawowaniem kultu, tradycyjne stroje; studiował polichromię i snycerkę starych bóżnic, dekoracje nagrobków, ornamenty rękopisów, miniatury (por. mikrografii sztuka). Oprócz kompozycji figuralnych, malował pejzaże i portrety, obrazy o tematyce społecznej (Przed tanią kuchnią, Schronisko dla bezdomnych, Pożegnanie, 1 maja, Więzienie). W latach 20. należał do najbardziej popularnych malarzy żydowskich. W 1925 miał indywidualną wystawę w galerii Georgesa Petita w Paryżu. Wystawiał też w Berlinie, Londynie oraz w Belgii i Holandii. Jego sztuka mieści się w nurcie malarstwa realistycznego; w późniejszych pracach widoczne jest zainteresowanie kolorem i światłem. M. zginął w wypadku samochodowym w Buenos Aires, dokąd przyjechał w związku ze swoją wystawą. Większość jego dorobku znajduje się w argentyńskim oddziale JIWO.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.