parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1887 Łódź – 1942 Treblinka) – malarz, rysownik, członek utworzonego wiosną 1922 Zrzeszenia „Srebrny Wóz”, grupy artystycznej „Start”. Pochodził z ubogiej rodziny ortodoksyjnej; odebrał tradycyjne wychowanie religijne (był uczniem chederów oraz jesziwy). Debiutował w 1918, w Łodzi, na wystawie zorganizowanej przez Stowarzyszenie Artystów i Zwolenników Sztuk Pięknych. Dzięki sponsorom, wyjechał na naukę do Rzymu, gdzie kształcił się w tzw. Akademii Greinera, a także pod kierunkiem H. Glicensteina. Po powrocie pracował jako nauczyciel rysunku w świeckim I Gimnazjum Hebrajskim w Łodzi. Potem studiował w Łodzi, Berlinie i Dreźnie (1923-1925), Paryżu (uczestniczył w Salonie Jesiennym, 1924; wystawiał w galeriach), po czym powrócił do Łodzi. W 1929-1931 przebywał w Paryżu, Wenecji i Londynie (wystawiał tam swe prace w Ben Uri Literary and Art Society i Blumbury Gallery, 1930). Pokazywał też se prace na wystawach artystów żydowskich w Warszawie (1921, 1928, 1937), Krakowie (w TPSP, 1934), Lwowie (1937), Łodzi (w Miejskiej Galerii Sztuki, 1927; IPS, 1933). Twórczość Sz. kształtowała się w kręgu tradycji ekspresjonistycznej grupy „Jung Idysz” i Zrzeszenia Artystów „Bunt”. Artysta uprawiał malarstwo olejne oraz akwarelowe, w którym – dzięki użyciu werniksu – uzyskiwał oryginalne efekty kolorystyczne i światłocieniowe. W pierwszych jego pracach przeważała tematyka społeczna (Wyzyskiwany, Nędza, Tragarz, Robotnicy), religijna – żydowska (Głowa Jonatana, Salome) i chrześc., pojawiały się też kompozycje symboliczne (Przeszłość, Zemsta), pejzaże, studia portretowe. Później malował portrety, często z elementami ekspresjonistycznej deformacji (Pokraczny, Blady chłopiec), pejzaże, martwe natury (w tym z żydowskimi przedmiotami kultowymi), akty, widoki żydowskich dzielnic, wnętrza bóżnic. W czasie II wojny światowej w getcie łódzkim wykonał wiele rysunków, obrazujących niewolniczą pracę Żydów, nędzę i głód. (Według innej wersji, jesienią 1939 przeniósł się do Warszawy, skąd podczas Wielkiej Akcji został wywieziony do Treblinki).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.