parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1870 Turek – 1942 Nowy Jork) – rzeźbiarz, malarz, grafik, pisarz, krytyk artystyczny; szwagier malarzy, braci S. i L. Hirszenbergów. Pochodził z rodziny ortodok.; uczył się w szkole religijnej. Jego ojciec był kamieniarzem, wykonującym macewy. Od 1887 artysta mieszkał w Łodzi, gdzie zaprzyjaźnił się z S. Hirszenbergiem. Studiował w Monachium; lata 1895-1910 spędził w Rzymie. W 1910, na krótko, objął katedrę rzeźby w SSP w Warszawie, potem wyjechał do Berlina. Podczas I wojny światowej mieszkał w Warszawie. We własnej pracowni uczył młodych adeptów sztuki. Debiutował w 1893 w TZSP; wystawiał swe prace m.in. na Wystawie na rzecz Towarzystwa Ochron dla Dzieci Wyznania Mojżeszowego (1916); w TZSP – projekt pomnika ofiar wojny w Kaliszu. W 1917 wyjechał do Rzymu. Jego prace pokazywano w całej Europie, artysta był wielokrotnie nagradzany. Po 1918 jego związki ze środowiskiem artystów polskich rozluźniły się, choć członkostwo TZSP zachował do 1939. Polskę odwiedził raz, w 1926. Przyjął obywatelstwo włoskie, a od 1928 mieszkał w Chicago i Nowym Jorku. Rzeźbił w drewnie, marmurze, brązie, gipsie, eksperymentował z polichromią i inkrustacją. Początkowo uprawiał rzeźbę realistyczną, w latach modernizmu dążył do ekspresji; stosował impresjonistyczną fakturę oraz własne, często zaskakujące rozwiązania ikonograficzne. Około 1910 szukał inspiracji w sztuce egipskiej i pozaeuropejskiej. Z czasem wypracował indywidualny styl, tworzył rzeźby monumentalne, pełne wewnętrznej ekspresji, o zwartych, architektonicznych formach, kształtowane za pomocą mocnych cięć w materiale. Często sięgał do tematów chrześcijańskich ( Chrystus [ Ecce Homo], Zmartwychwstanie, Modlitwa) i symbolicznych ( Samotność, Kain i Abel), do tematyki społecznej i rodzajowej ( Staruszka, Grabarz, Zatroskana matka, Pionierka) oraz do tematyki żydowskiej ( Śpiący Mesjasz, Bar Kochba). Portretował także artystów (M. Trębacza, S. Hirszenberga; pracował nad pomnikiem F. Chopina w Warszawie), znane osobistości (Piusa XI, króla Włoch Wiktora Emanuela, I. Paderewskiego, T. Roosevelta, lorda A.J. Balfoura) oraz tworzył akty ( Ewa, Beatrice, Lutnistka). Krótko przed śmiercią powstały jego Obrona narodowa, Ranny żołnierz i De Profundis. Zajmował się także rysunkiem, grafiką ( Kobieta i mężczyzna, Żydowska dziewczyna, Żydowski szklarz, Żydowski starzec), ilustracją (np. ilustracje do książki J. Opatoszu Dzień w Regensburgu, 1933). Malował też pejzaże ( Pejzaż wiejski z Ligurii).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.