parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
([1865?] 1866 Łódź – 1908 Jerozolima) – malarz; brat Leona H.; szwagier H. Glicensteina. Ojciec malarza, Dawid H., łódzki majster tkacki był wielce uzdolniony plastycznie; ceniono go przede wszystkim jako deseniarza. Mecenasem i opiekunem młodego H. został lekarz i dyrektor łódzkiego Szpitala im. Poznańskich, dr Maksymilian Cohn. H. uczył się w Szkole Rzemiosł w Łodzi (1876-1880), później studiował w SSP w Krakowie (1881-1883) i w Monachium (od 1883). Przyjaźnił się z A. Sochaczewskim, Olgą Boznańską. W 1889, wraz z M. Trębaczem, wyjechał na studia do Paryża w Académie Colarossi. Do 1892 przebywał stale za granicą, korzystając ze skromnego stypendium, ufundowanego przez łódzkich przemysłowców (Poznański Izrael). Wystawiał obrazy w Monachium, Paryżu, Berlinie. W 1892 powrócił do Łodzi i związał się z tamtejszym środowiskiem artystycznym; m.in. z N. Altmanem, Glicensteinem. W 1904-1907 mieszkał w Krakowie. Regularnie wystawiał w TZSP, TPSP. W 1907, na zaproszenie B. Schatza, wyjechał do Jerozolimy, gdzie był nauczycielem malarstwa w Szkole Rzemiosł Artystycznych "Becalel". H. był znanym i cenionym malarzem. Jego twórczość jest wielonurtowa; malował monumentalne kompozycje w ciemnych tonacjach, oparte na wątkach literackich (Uriel Acosta i Spinoza, Młody Spinoza) lub symbolicznych (Muza, Czarny sztandar), w późniejszych latach tematy do swoich prac czerpał najczęściej z tradycji żydowskiej (O zmroku w synagodze, Sjesta sobotnia, Jeszybot, Talmudysta, Cmentarz żydowski, Sądny Dzień, Żyd Wieczny Tułacz). Czasem sięgał do tematyki chrześcijańskiej (Prorok, Głowa Chrystusa) oraz społecznej (Golus). Malował też niewielkich rozmiarów sceny rodzajowe oraz pejzaże (Staw w Lisowicach), portrety (Portret Teresy Silberstein z Łodzi, Portret Abrahama Neumana z paletą); z powodzeniem posługiwał się techniką impresjonistyczną (Dama z czerwoną parasolką), swobodnie oddając wibracje światła, różnorodność barw i tonacji; malował też freski ścienne. W czasie pobytu w Palestynie malował utrzymane w jasnej, spokojnej tonacji pejzaże Jerozolimy i okolic, oraz portrety charakterystycznych postaci – mieszkańców Palestyny. (Zob. też: Silberstein Markus; Silberstein Mieczysław)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.