parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebrajski mac(c)ewa = nagrobek, stela; jidysz, macejwe) – przyjęta w Polsce nazwa tradycyjnej formy nagrobka, wywodząca się z odległej przeszłości, kiedy to najpierw oznaczała święte słupy w sanktuariach kananejskich, a potem głazy, ustawiane na pamiątkę jakiegoś ważnego wydarzenia; umieszczana na cmentarzach przez Żydów aszkenazyjskich (por. cmentarze żydowskie). Najstarsza m., zachowana na terenie Polski, pochodzi z 1203 i obecnie znajduje się cmentarzu żydowskim we Wrocławiu, przy ul. Ślężnej. M. stanowiła zazwyczaj pionowo ustawiona płyta, wykonana z kamienia, drewna, a w XIX wieku także z żeliwa, zakończona prostokątnym, trójkątnym lub półkolistym zwieńczeniem. Umieszczano ją na grobie, u wezgłowia lub w nogach zmarłego. Często od tyłu podparta była blokiem kamiennym o prostokątnym lub półkolistym przekroju, bardzo rzadko zdobionym. Do formy m. nawiązują głazy narzutowe, układane na grobach, na cmentarzach żydowskich w północno-wschodniej Polsce (por. cmentarze żydowskie w Polsce). Epitafium w języku hebrajskim umieszczano po wschodniej stronie płyty, jako że zarówno grób, jak i nagrobek orientowano ku wschodowi (por.: mizrach; inskrypcje na nagrobkach żydowskich). Kiedy w początku XIX wieku na ziemiach polskich władze administracyjne zaborców nakazały Żydom przyjmować nazwiska, to tradycjonaliści żydowscy umieszczali stosowny zapis, zawierający owo nazwisko, na odwrotnej, niewygładzonej stronie m. Na terenach związanych z kulturą niemiecką, od połowy XIX wieku przyjął się obyczaj umieszczania po jednej stronie m. epitafium w języku hebrajskim, zaś po drugiej – w języku niemieckim. Podobne zapisy można także znaleźć na cmentarzach żydowskich w centralnej Polsce, w dużych miastach, na grobach Żydów asymilowanych ( asymilacja). Od XVI wieku nad epitafium, pod zwieńczeniem m., umieszczano zazwyczaj płaskorzeźbione symbole, dotyczące imienia zmarłego (por. imiona żydowskie), jego zawodu, cech charakteru, lub smutku, żałoby i śmierci ( symbolika nagrobków).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.