parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr. kewer; jid. kejwer, grob). W okresie starożytnym g.ż. mógł być ziemny, wykuty w grocie (w postaci niszy, np. groby członków sanhedrynu i królów w Jerozolimie z I–II w. n.e.) bądź w skale, przyjmując postać ozdobnego grobowca (np. w Dolinie Cedronu tzw. groby Absaloma i Zachariasza z II–I w. p.n.e.), mógł też znajdować się w katakumbach. W diasporze dominują g.ż. ziemne (mogiły). Zgodnie z tradycją, należy je kopać w dniu pogrzebu zmarłego; jeśli uczyni się to wcześniej, to należy grób z powrotem zasypać lub strzec nocą, co czynią członkowie bractwa pogrzebowego (hebr. chewra kadisza). Wybór miejsca na cmentarzu należał do członków tego bractwa, jednak obowiązywały pewne stałe zasady, np. pobożny nie powinien być chowany obok złego człowieka czy samobójcy. Na cmentarzach żydowskich w Polsce kobiety, mężczyźni i dzieci byli chowani w oddzielnych kwaterach, choć np. już w XVI w., w podkrakowskim Kazimierzu, cała rodzina Remu została pochowana w grobach znajdujących się obok siebie (na cmentarzu warsz. pierwsze groby rodzinne powstały w 1859). G.ż. były zazwyczaj kopane w rzędach na osi wschód-zachód. Zwłoki spoczywały tak, aby głowa zmarłego znajdowała się przy ścianie zachodniej, zwrócona twarzą ku wschodowi, tj. ku Jerozolimie. G.ż. nie powinien być wewnątrz wyłożony cegłą; wolno było pochować w nim tylko jednego zmarłego i nie wolno było później dokonywać jego ekshumacji. Zgodnie z tradycją, uważano, że zmarły odchodzi do innego świata, a jego życie doczesne zostało już ostatecznie zamknięte i nie ma możliwości powrotu, stąd często w g.ż. umieszczano kłódki (bądź ich atrapy), symbolizujące owo zamknięcie. Choć żydowskie przepisy religijne nie określają głębokości grobu, to często – z powodu braku miejsca – nadsypywano co najmniej 2 m ziemi, tworząc drugą warstwę grobów (odstęp między nowym grobem a poprzednią warstwą gruntu musiał wynosić nie mniej niż 60 cm). Zwyczajowo, po roku, na grobie zmarłego stawiano pomnik (macewa). W tradycji żydowskiej grób jest nienaruszalny aż do dnia Sądu Ostatecznego (Jom ha-Din). Zgodnie z pradawnym obyczajem, groby krewnych Żydzi odwiedzają w miesiącu elul, a rodziców – także w dni będące rocznicą ich śmierci. (Zob. też: kamienie na grobach kładzione; symbolika nagrobków)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.