parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
właśc. Mosze (Mojżesz) Isserles; Mosze ben Izrael Lazarus (Isserl Lasers), zw. REMU (RAMU; REMA; akr. od Rabi Mosze Isserles) (ok. 1510 [1520?, 1533?] Kazimierz pod Krakowem – 1572 tamże) – rabin, talmudysta, autor literatury religijnej, senior kahału kazimierskiego i rektor jesziwy, delegat na Sejm Żydów Polskich; wnuk Łazarza z Brandenburgii; syn zamożnego kazimierskiego kupca i bankiera, prowadzącego rozległe interesy na Litwie (dokąd często jeździł towarzysząc królowi Zygmuntowi II Augustowi); szwagier S. Lurii. Studiował w jesziwie lubel. u S. ben J. Szachny, którego córkę, Gołdę, pojął za żonę. Powróciwszy do Kazimierza, ciesząc się sławą wielkiego uczonego, w młodym wieku (po śmierci M. Fiszla; 1542) – został rabinem tamtejszej gminy. W 1547 król Zygmunt I Stary mianował go rabinem generalnym gmin żydowskich województwa krakowskiego. W 1552 I. został rektorem sławnej jesziwy krakowskiej, do której ściągali Żydzi z Czech, Śląska, Niemiec i Węgier (I. sam łożył na ich naukę i utrzymanie). Tego samego roku, podczas zarazy, stracił żonę i matkę. Ożenił się później powtórnie z siostrą Josefa Katza. Światopogląd I. kształtował się pod wpływem pism Majmonidesa; cenił też filozofię Arystotelesa, a także księgę Zohar, do której napisał komentarz (Perusz al ha-Zohar). Był zwolennikiem tzw. kabały praktycznej, choć głosił, że kabała nie może przeczyć filozofii, a cechą natury ludzkiej jest poszukiwanie sensu istnienia; napisał Jesode(j) sifre(j) ha-kabal(l)a (hebr., Podstawy ksiąg kabały). Za podstawowe źródło prawa religijnego uważał Talmud i jego kodyfikacje, oraz zwyczaje (minhag). Dokonana przez J. ben E. Karo kodyfikacja Talmudu w duchu sefardyjskim, pt. Szulchan Aruch (hebr., Nakryty stół), skłoniła I. do napisania komentarza pt. Map(p)a (hebr., Obrus), który przyniósł mu wielką sławę; przystosowywał on dzieło Karo do tradycji polskiej i aszkenazyjskiej (Szulchan Aruch, razem z komentarzem I., ukazał się drukiem w Krakowie w 1578, 1580; w Wenecji w 1593). I. napisał też Mechir jajin (wyd. 1559; 1582 i później) – alegoryczny komentarz do Księgi Estery; oraz rozprawę Torat ha-Ola (wyd. 1570), poświęconą ofiarom składanym w Świątyni Jerozolimskiej; a także Torat Chatot (wyd. 1552, 1570, 1577 i później). Napisał również wiele responsów, odpowiadając na pytania, nadsyłane z rozmaitych krajów. Interesował się też astronomią, geometrią i historią (pod wpływem I., jego uczeń D. Gans, napisał kronikę świata pt. Cemach Dawid). Zasługą ojca I. jest założenie (1553) synagogi, zw. Remu (Bóżnicą Remu), przy ul. Szerokiej w Krakowie. (W 1933 ta renesansowa budowla, wielokrotnie przebudowywana, została poddana gruntownej konserwacji. Podczas wojny mieściły się w niej niemieckie magazyny wojskowe. Od jesieni 1945 ponownie służyła jako miejsce kultu; została poddana konserwacji w 1958–1968. Do najstarszych zachowanych w niej zabytków należą: renesansowy aron ha-kodesz i skarbona). Grób I. na cmentarzu przy tejże synagodze po dziś dzień jest celem pielgrzymek religijnych Żydów z całego świata. Dawniej, w dniu Lag ba-Omer, w którym przypada rocznica śmierci I., na cmentarz ten tłumnie przybywali pobożni żydowscy pielgrzymi z różnych stron kraju. (Zob. też: Gehenna; Kadysz; Magen Awraham)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.