parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(w znaczeniu: 1. ceremonia pogrzebowa – hebr. kwura; 2. odprowadzenie zmarłego na cmentarz – hebr. halwaja; jid. lewaje, lewaja; por. orszak żałobny). Zgodnie z tradycją żydowską, ciało zmarłego winno być pogrzebane w ciągu 24 godzin od chwili jego śmierci (nawet późno wieczorem); okres ten może być przedłużony jedynie wówczas, gdy właśnie przypada szabat lub kiedy oczekuje się przyjazdu syna zmarłego. W XIX w. w wielu państwach przepisy administracyjne zezwalały na organizowanie p. dopiero trzeciego dnia po zgonie, co prowadziło do licznych konfliktów ludności żydowskiej z władzami i stosowania przez nią różnych sposobów omijania tych zarządzeń, np. przez podawanie innej (tj. wcześniejszej) daty śmierci. Organizowaniem uroczystości pogrzebowych zajmowało się bractwo pogrzebowe. Po odpowiednim przygotowaniu ciała w domu (dawniej tahara odbywała się w domu zmarłego) zwłoki wynoszono (nogami do przodu) i na dworze układano je na marach, następnie przykrywano czarnym suknem i niesiono na cmentarz (cmentarz żydowski; współcz. ciało przewozi się karawanem pogrzebowym). Oprócz rodziny, członków bractwa i bliskich zmarłego, w p. powinny także brać udział wszystkie napotkane po drodze osoby; spełniają one wówczas micwę (hebr. met micwa = micwa śmierci). Jeżeli przypadkowy przechodzień nie może odprowadzić nieboszczyka na cmentarz, powinien towarzyszyć konduktowi przynajmniej symbolicznie, postępując razem z żałobnikami co najmniej cztery kroki. Po wejściu na teren cmentarza ciało wnoszono do domu przedpogrzebowego, do pomieszczeń w których odbywała się tahara, lub niesiono ku grobowi (musiał być on wykopany w dniu p.), gdzie – owinięte w całun – wkładano do trumny i opuszczano do grobu. Dawniej miejsce pochówku było wybierane przez bractwo. Pobożnego nie wolno było grzebać obok złego człowieka czy samobójcy (por. samobójstwo). Kobiety chowano w odrębnych kwaterach. Po przykryciu trumny wiekiem grób szybko zasypywano ziemią, odmawiano Kadysz jatom i – po obmyciu rąk – inną drogą wracano do domu zmarłego. Tam podawany był tzw. posiłek pociechy (seudat hawraa), składający się z chleba i gotowanych na twardo jaj; zwyczajowo przygotowywali i dostarczali go sąsiedzi oraz członkowie bractwa. Następnie rodzina zmarłego rozpoczynała Sziwę. (Zob. też: Cid(d)uk ha-Din; Ewel Rabati; Ewel Zutarti; hespe(j)d; ziemia z Erec Israel; żałoba)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.