parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(pogrzebowy) (hebr., halwajat ha-met, lewaja; jid., lewaje) – kondukt żałobników, który – po wyniesieniu zwłok zmarłego z domu – ustawia się za marami lub za karawanem. Przy karawanie postępuje woźnica, za nim żałobnicy – krewni zmarłego (kobiety za mężczyznami), następnie jego znajomi. W przeszłości, gdy chciano podkreślić szczególną pozycję lub zasługi zmarłego, w o.ż. często szły zawodowe płaczki, a przed karawanem – dzieci z sierocińca, skandujące werset z Psalmu 85,14: „Sprawiedliwość pójdzie przed Nim”. W kondukcie szedł też członek miejscowego bractwa pogrzebowego, który niósł skarbonę, i ze słowami cedaka tacel mi-mawet, zbierał datki dla ubogich. Zgodnie z tradycją, osoby spotykające kondukt powinny wstać (jeśli siedziały) i przejść z nim kilka kroków (przynajmniej cztery łokcie), dla okazania szacunku zmarłemu (traktowano to jako dobry uczynek, nazywany w języku hebrajskim met-micwa; por. micwa). Jeżeli ciało było złożone na marach – nieśli je członkowie bractwa pogrzebowego i przyjaciele zmarłego. Kondukt zatrzymywał się siedmiokrotnie; zmieniały się wówczas osoby niosące mary, wygłaszano krótkie przemowy. Jeżeli po drodze mijano synagogę, w której modlił się zmarły, również należało się zatrzymać. Przy cmentarzu zatrzymywano się po raz ostatni i do pomieszczenia tahary w domu przedpogrzebowym wchodzili jedynie członkowie bractwa pogrzebowego. Żałobnicy oczekiwali na zewnątrz lub w sąsiedniej sali. Po zakończeniu czynności obmywania, za zwłokami ułożonymi na marach, ponownie ustawiał się o.ż. i – w tej samej kolejności co poprzednio – udawano się ku wykopanemu grobowi. Po zakończeniu pogrzebu żałobnicy przechodzili w skarpetkach przez salę domu przedpogrzebowego, mijając ustawione w szpaler przybyłe na cmentarz osoby, które składały im kondolencje. Z cmentarza uczestnicy pogrzebu, zgodnie z tradycją, winni byli wracać inną drogą niż przybyli. (Zob. też dobroczynność.)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.