parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1875 Lwów – 1942 Stany Zjednoczone) – malarz, grafik, ilustrator, związany ze środowiskiem Lwowa. Studiował w ASP w Krakowie (1895-1899) oraz w Königliche Akademie der bildenden Künste w Monachium. Prace wystawiał m.in. na wystawach organizowanych przez TPSP we Lwowie i Krakowie. Przed I wojną światową mieszkał w Wiedniu i Paryżu. Tworzył przede wszystkim portrety i prace o tematyce żydowskiej, wśród nich wiele nastrojowych kompozycji, których scenerię stanowią małe żydowskie miasteczka (sztetł; Pożegnanie z Golusem, Żydzi przed bóżnicą w Krakowie, Żyd w bóżnicy, Miasteczko w piątek wieczorem), domostwa żydowskiego (Szabasowe świece, Wieczór sederowy). Malował też widoki Lwowa, Krakowa, Warszawy, Wiednia, Paryża. W jego pracach pojawia się również tematyka erotyczna, społeczna (cykl litografii Golus, Pożegnanie z Golusem, Uciekinierzy wojenni, Wygnańcy), motywy z Palestyny (Judea) – w tym także biblijne (Salomon, Jakub i Rachela, Sulamitka, Judyta). Wraz z narodzinami syjonizmu polit., artysta zaczął się interesować nowym życiem Żydów w Palestynie, dokąd kilkakrotnie podróżował (1924, 1929, 1932), a w 1936 postanowił tam zostać na stałe. Z tymi wyjazdami wiązały się: cykl obrazów przedstawiających trudne życie chaluców (Chaluce przy pracy, Odpoczynek po pracy, Pionierzy), pejzaże z Jerozolimy, Hajfy, Tel Awiwu, Safed, Tyberiady. Podczas II wojny światowej artysta przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. Jego malarstwo nie jest jednorodne; widać w nim wpływy symbolizmu, secesji, postimpresjonizmu; część jego twórczości stanowią realistyczne dzieła (np. portrety – S. Bubera, Kornela Makuszyńskiego; sceny rodzajowe). Portrety, często komponowane na tle rozległego krajobrazu, cechuje liryzm i nastrojowość. W. projektował też okładki do książek (Arjel i Jubal. Palestyńskie opowieści romantyczne Henryka Adlera, Warszawa 1931).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.