parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1889 Okuniew koło Warszawy – 1942 Treblinka) – rzeźbiarz. Pochodził z rodziny ortodoksyjnej. Uczył się w jesziwach Białegostoku i Brześcia. W 1912-1913 uczył się w pracowni H. Kuny, od 1915 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pieknych. Był członkiem TZSP, aktywnym działaczem żydowskiego środowiska artystycznego, współzałożycielem ŻTKSP. Krótko współpracował z B.Sz. Kratko. Początkowo uprawiał głównie rzeźbiarstwo portretowe i symboliczne (Macierzyństwo); często sięgał do tradycji żydowskiej, rzeźbił postaci historyczne (Majmonides), proroków. Największą sławę zyskał dzięki swojej sztuce nagrobnej. Nawiązywał w niej do tradycji żydowskiej (Rajski ptak – nagrobek J. Hopfenstanda), sztuki starożytnej (zwłaszcza Mezopotamii, Egiptu), a także do ekspresjonizmu i symbolizmu (Zakuty w skale). W jego rzeźbach pojawiała się także tendencja do geometryzacji form. Częstym motywem były drzwi – brama do innego życia, anioły, postacie alegoryczne. Postacie występujące na wyrzeźbionych przez niego nagrobkach charakteryzują się niewidocznymi twarzami i dłońmi, które artysta musiał usuwać w związku z protestami ortodoksów. O. zajmował się także rzeźbą pomnikową (projekt pomnika L. Zamenhofa dla Białegostoku), projektował dekoracje teatralne. Wystawiał w TZSP, TSKŻ w Warszawie, Lublinie, Łodzi, Paryżu. W latach 30. w Warszawie (przy ul. Mylnej 9a), wraz z W. Weintraubem, prowadził Atelier Zdobnictwa Artystycznego. Podczas II wojny świat., w getcie warsz. artyści przekształcili dawne atelier w fabrykę osełek, zatrudniając w niej przyjaciół i próbując w ten sposób ratować ich przed głodem, a następnie wywózką (pracowali tam między innymi: H. Cyna, M. Eljowicz, H. Rabinowicz, R. Rozental, J. Śliwniak, S. Trachter, I. Tykociński, W. Weintraub). Latem 1942 fabryka weszła w skład szopu AHAGE-Zimmermann. 25 VIII 1942 wszyscy jego pracownicy zostali wywiezieni do Treblinki. Większość prac artysty uległa zniszczeniu w czasie II wojny światowej; niektóre zachowały się na cmentarzu żydowskim w Warszawie (około 60) oraz w Łodzi.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.