parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
Prawo Mojżeszowe nie zawiera zakazu poligamii czy też posiadania konkubin; praktykowali ją królowie Dawid i Salomon, podobnie jak inni władcy starożytnego Bliskiego Wschodu. Także Herod I Wielki miał wiele żon, choć równocześnie trudno go uznać za wzór władcy, uosabiający powszechny model kulturowy pobożnego Izraelity. Jednak prorocy, opisując związek Izraela z Bogiem, przedstawiają go jako związek monogamiczny. Także w późniejszych interpretacjach, m. uzyskuje wymiar pierwotnego planu Boga, który miał zostać wyrażony już w akcie stworzenia (Rdz 1,27; 2,18–24), zaś dom Izaaka – wzorca jej stosowania. Już od wczesnego okresu po niewoli babilońskiej m. była regułą życia społecznego, zaś poligamia – sytuacją wyjątkową, raczej związaną z życiem grzesznym (por. grzech). Również w literaturze z czasów Drugiej Świątyni, Hasmoneusze są prezentowani jako przewodnicy ludu, praktykujący m. Stała się ona prawem w okresie powstawania Talmudu i w czasach późniejszych. Wśród tan(n)aitów, amoraitów i gaonów nie ma poligamistów. W hag(g)adzie m. znajduje swe uzasadnienie mistyczne (por. małżeństwo). Mimo to, w średniowieczu – głównie pod wpływem islamu – bigamia i poligamia była praktykowana przez Żydów, zwłaszcza w krajach orientalnych, ale także w pewnym zakresie w Europie. Za ostateczny kres procesu kształtowania się m. jako prawa w judaizmie, zwłaszcza w odniesieniu do Żydów aszkenazyjskich, uznawana jest takana rabiego Gerszoma ben Jehudy, pochodząca z około 1000 r. n.e., który wszelkie naruszenia m. nakazał karać najsurowszą klątwą (cherem), oraz przyjęcie owej takany przez europejskich Żydów, jako obowiązującego prawa (por. tak(k)anot). Z tego miedzy innymi wynikały prawo i praktyka, zgodnie z którymi np. istniała możność poślubienia nowego partnera (bez popełnienia bigamii), ze względu na obłęd współmałżonka, z którym halacha nie dopuszczała rozwodu, po zdobyciu pisemnej zgody stu rabinów.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.