Herod I Wielki

Herod I Wielki

(73-4 p.n.e. Jerycho) – król Judei (37-4 p.n.e.), sprzymierzony z Rzymem, rządzący autonomicznie, zwolniony z obowiązku płacenia daniny, podlegający jednak Rzymowi w sprawach polityki zagranicznej, zobowiązany do dostarczania cesarzowi posiłków wojskowych podczas wojen; syn Antypatra Idumejczyka, zarządcy na dworze arcykapłana Jana Hyrkana II. Ożeniony był z dziesięcioma kobietami; m.in. z księżniczką hasmonejską Mariamme (por. Hasmoneusze), którą darzył wielkim uczuciem i z zazdrości sam skazał ją na śmierć (podobnie jak swego syna, Antypatra). Wiosną 30 n.e. H. I W. zatwierdzony został przez cesarza Oktawiana jako król Żydów; odzyskał ziemie wcześniej odstąpione Kleopatrze, okręg Jerycha, na wybrzeżu Gazę i jeszcze kilka innych miast, ponadto Gadarę, Hippos i Samarię. Powróciwszy do Jerozolimy, polecił zamordować większość swych żydowskich przeciwników, będących zwolennikami obalonej dynastii hasmonejskiej, którzy w dużej mierze wywodzili się spośród ugrupowania saduceuszy i zasiadali w sanhedrynie. ( Faryzeusze, dzięki dwóm swoim przywódcom, Polionowi i Samei, którzy mieli pewne zasługi wobec H. I W.- uniknęli losu współbraci.) H. I W. był wielkim budowniczym; wzniósł wiele świątyń (dla cesarza Augusta), budował i umacniał miasta; m.in. odbudował Samarię, portowe miasto Turris Stratonis; w Jerozolimie zbudował dla siebie pałac-twierdzę oraz twierdzę Antonia; wznosił budowle użyteczności publicznej; amfiteatry, gimnazjony, teatry, hipodromy. Podjął nawet decyzję odbudowania Świątyni Jerozolimskiej, w sposób zgodny z zasadami religii żydowskiej. Prace nad tym dziełem rozpoczęto w 20/19 p.n.e., a zakończono po niespełna 10 latach, ale wykańczanie budowli przeciągnęło się do 63 n.e. (w 70 n.e. Świątynia została ponownie zburzona.) Monarcha nie zjednał sobie jednak tym gestem żydowskich poddanych. Pod koniec życia jego królestwo obejmowało Idumeę, Judeę, Samarię, pas przybrzeżnej równiny, aż do Cezarei, Galileę, Pereę oraz tereny na północy i wschodzie od Jeziora Genezaret. Czując zbliżającą się śmierć, H. I W. zarządził, by sprowadzono do Jerozolimy najwybitniejszych uczonych żydowskich, następnie wydał rozkazał uwięzienia ich w hipodromie i zamordowania tuż po jego śmierci, by lud żydowski w dniach żałoby po nim miał powód do płaczu. Zarządzenie to jednak nie zostało wykonane.