parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr.; jid. chejrem) – klątwa religijna prowadząca do wykluczenia ze społeczności żydowskiej, nakładana na członków gminy za największe wykroczenia religijne, takie jak np. obraza autorytetu rabina, świadczenie przeciw Żydom w sądzie nieżydowskim, bluźnierstwo, wyszydzanie obyczajów żydowskich, sprzedawanie niekoszernego mięsa jako koszerne (por. kaszer; trefa; prawa dotyczące żywności). Szczególne znaczenie miała tzw. klątwa gminna (hebr. cherem ha-kehila), z którą wiązały się rygory najcięższego kalibru. Niektóre formuły klątwy były stosowane w konkretnych wypadkach i mogły nosić nazwę pochodzącą od imienia uczonego, który je sprecyzował i nakazał stosować; np. „cherem rabiego Jakuba (Jaakowa) ben Meira Tama”, tosafisty, wnuka Rasziego, który na zjeździe rabinów w Troyes w 1160 rzucił klątwę przeciwko kwestionującym ważność rozwodów i „wprowadzającym zamęt w żydowskie życie rodzinne”. W Polsce w XVII-XVIII w. również zdarzały się wypadki rzucania klątwy na osoby sprzeciwiające się zarządowi gminy lub nie płacące podatków. Ch. okładano kontrowersyjnych talmudystów, wolnomyślicieli, przywódców ruchów takich jak chasydyzm lub haskala. Ch. mogli rzucać rabini na polecenie zarządów gmin, zgromadzeń rabinów, a w dawnej Polsce – także Sejmu Żydowskiego. Klątwę ogłaszano w synagodze, przy otwartym aron (ha-)kodesz i dźwięku szofaru, po czym wygaszano świece. Wyklęty traktowany był jak nie-Żyd, i w razie śmierci pozbawiano go prawa do pochówku na cmentarzu żydowskim. Do najbardziej znanych wypadków ch. należą klątwy rzucone na zwolenników Majmonidesa (1231) – U. Acostę (1618), B. Spinozę (1656), Sabataja Cwi (1670), J. Eibe(n)schütza (1725). W 1815 [1816?] J.M. Ornstein rzucił klątwę na pierwszych maskili galicyjskich. W 1845 do podobnego środka nacisku uciekł się naczelny rabin Wlk. Brytanii, rzucając klątwę na Żydów reformowanych (por. judaizm reformowany). W XIX w. ch. nakładali na siebie nawzajem niektórzy cadycy (por. np. Ber Friedman(n)). Po rozbiorach Polski władcy państw zaborczych zakazywali stosowania ch., odnosząc się do tego obyczju niechętnie, jako do reliktu autonomii sądowniczej samorządu żydowskiego. Doceniając jednak jego moc, jako środka nacisku, władze pruskie zezwoliły np. na nakładanie klątwy na osoby uchylające się od płacenia podatków. Podobnie władze Królestwa Polskiego w 1818 oficjalnie zezwoliły „starszym ludu żydowskiego” używać ch., jako środka egzekwowania opłat, związanych z kontraktami dzierżawnymi podatku koszernego. (Zob. też Nedarim)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.