parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
właśc. Nata Jonatan ben Natan ([1690] 1694? Kraków [Pińczów?] – 1764 Hamburg) – rabin, znany talmudysta. Jego nazwisko, a raczej przydomek, pochodzi od miejscowości Eibenschitz na Morawach (Ivančýce), gdzie ojciec E. pod koniec życia otrzymał stanowisko rabina. Choć przynależność E. do ruchu sabataist. została jednoznacznie dowiedziona, nadal uznawany jest za jednego z ostatnich wielkich koryfeuszy judaizmu rabinicznego. Wcześnie osierocony, został wzięty na wychowanie przez kuzyna, Mardochaja, rabina w Nikolsburgu (Mikulov). Studiował najpierw w tamtejszej jesziwie, później w Prośnicy (Prossnitz, Prostejov) pod kierunkiem tamtejszego nadrabina, kryptosabatajczyka Meira ben Izaaka z Eisenstadt. W 1708 objął po swym zmarłym teściu, Izaaku Spirze, posadę rabina w Bunzlau. W 1714 został zwierzchnikiem najsłynniejszej eur. jesziwy w Pradze, założył be(j)t ha-midrasz. Utrzymywał bliskie kontakty z katolickim duchowieństwem, zwłaszcza z jezuitami, z którymi odbył nawet publiczną dysputę na temat wiary. Przez swoich stronników uważany był za trzeciego Mesjasza, po Sabataju Cwi i Baruchji Ruso, który miał zrealizować podobną misję w chrześcijaństwie, co Sabataj i Baruchja w islamie, a więc zakończyć dzieło mistycznego sprzęgania trzech religii Pisma. W 1724, na fali rosnącej gorączki mesjańskiej, E. napisał traktat We-awo ha-jom el ha-ajin (hebr., I przyszedłem dzisiaj do źródła), który zdobył ogromną popularność wśród sabatajczyków polskich. Frankiści jego autorstwo przez długi czas przypisywali J. Frankowi (dzieło kolportowane było anonimowo). By odsunąć od siebie podejrzenia, E. podpisał się pod tekstem klątwy, którą w 1725 obłożono wyznawców Sabataja Cwi. Wkrótce jednak oskarżenia powróciły, nawet w ostrzejszej formie; zaczęto go oskarżać nie tylko o herezję sabataistyczną, ale wręcz o kryptochrześcijaństwo. W 1741 E. otrzymał nominację na stanowisko rabina w Metzu. Czując się już poddanym króla francuskiego, podjął współpracę z okupującymi Pragę wojskami francuskimi, co poczytano mu za zdradę stanu. Cesarzowa Maria Teresa skazała go na dożywotnie wygnanie. W 1752 mianowany został przewodniczącym sądu rabinackiego, połączonych gmin Hamburga, Altony i Wandsbecku. Niemal natychmiast po nominacji popadł w ostry konflikt z innym kandydatem do tego stanowiska, J. Emdenem, który otwarcie oskarżył go o kryptosabataizm. E. musiał wyjechać do Amsterdamu. Spór ciągnął się nierozstrzygnięty, aż do jego śmierci. Stronę zajęły w nim niemal wszystkie ważniejsze kahały Europy, a w Polsce – Sejm Żydów Korony, który wziął go w obronę, obłożył Emdena klątwą i nakazał publiczne spalenie jego pism. W 1761 E. ogłosił najmłodszego syna, B.Z. Eibe(n)schütza, swoim mesjańskim następcą.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.