parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr. Waad Arba Aracot); Sejm Czterech Ziem[stw]; Generalność Synagogi Koronnej – naczelny organ samorządu żydowskiego Korony, który powstał w 1623 z Sejmu Żydów Polskich, po odejściu z niego Żydów litewskich, w wyniku walk i sporów o hegemonię nad nowo powstałymi jednostkami administracyjnymi, prawo zasiadania na sesjach sejmików żydowskich i sejmów oraz decydowanie o wysokości nakładanych na ludność żydowską podatków. W połowie XVIII w. w skład S.Ż.K. wchodziły: zmniejszone ziemstwa Wielkopolski, Małopolski, Rusi i Wołynia, z których powstało osiem okręgów (tykociński, węgrowski, lubel., bełsko-chełmski, ruski, Ordynacji Zamojskiej, przemyski i podolski) oraz siedem gmin na prawach ziemstwa (w Poznaniu, Krakowie, Lwowie, Lublinie, Krzeszowie, Samborze i w Międzyrzecu Koreckim). W 2. połowie XVIII w. w skład S.Ż.K. wchodziło 68 osób, w tym 50 deputatów ziemstw, okręgów, kahałów na prawach ziemstw, 7 członków Trybunału Sejmowego i 11 wierników. Uczestnikami zjazdów byli przedstawiciele górnych warstw ludności miejskiej (bogaci kupcy, arendarze, bankierzy) i osoby o głębokiej wiedzy talmudyczno-rabinicznej. Do końca XVII w. zwoływanie zjazdów sejmowych było wewnętrzną sprawą starszyzny żydowskiej; po tym okresie odbywały się przeważnie za zgodą Podskarbiego Wielkiego Koronnego, najczęściej w Lublinie i Jarosławiu, a także w Pińczowie, Przeworsku, Rzeszowie i Brodach oraz w Ryczywole, w terminach umożliwiających uchwalenie podatku pogłównego. Trwały od kilkunastu dni do jednego miesiąca. Do podstawowych zadań S.Ż.K. należało: omawianie i podejmowanie decyzji w sprawach finansowych (przede wszystkim pogłównego, spłaty długów, zaciągania pożyczek oraz wydatków Sejmu), załatwianie spraw związanych z organizacją gmin i sądownictwa żydowskiego, rozstrzyganie kwestii religijnych i sprawy wychowawcze (szkolnictwo), problemy gospodarcze, interwencje w sprawach bezpieczeństwa Żydów, utrzymywanie kontaktów z zagranicą. Wybory do władz sejmowych odbywały się podobnie jak na niższych szczeblach samorządu żydowskiego. Między zjazdami interesy S.Ż.K. reprezentował seniorat, w składzie: marszałek S.Ż.K., syndyk i wiernik. Seniorat był organem wykonawczym S.Ż.K. i pełnił swe obowiązki przez całą jego kadencję. W skład S.Ż.K. wchodziły cztery komisje: Warszawska (hebr. Waad Warsze), mająca czuwać nad interesami Żydów Korony podczas obrad sejmowych; symplarzy, z własnym marszałkiem, która obradowała nad sprawami podatkowymi; kontroli druków i publikacji; wspólna Komisja Żydów Korony i Litwy z przedstawicielami obu Sejmów, ustalająca m.in. zasady udzielania podarunków królom. Zubożenie ludności żydowskiej, zapoczątkowane po wojnach w 2. połowie XVII w., pogłębione wojnami, trwającymi do 1721, przyczyniło się do dalszego jej upadku ekonomicznego i wzrostu napięć społecznych. Trudna sytuacja finansowa Żydów w XVIII w. zaniepokoiła władze, które ulokowały znaczne sumy w instytucjach żydowskich. Większość szlachty domagała się reform i zniesienia naczelnego organu samorządu żydowskiego. 6 VI 1764 Sejm Konwokacyjny zlikwidował oba sejmy żydowskie (tj. S.Ż.K. i Sejm Żydów Litwy) i zjazdy sejmików, pozostawiając tylko gminy ( gminy żydowskie w Polsce). (Zob. też: cherem; tak(k)anot; senior; sympel)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.