parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(Sejmu Żydów Polskich w 1580-1563; Sejmu Żydów Korony w 1623-1764) – najwyższe stanowisko, jakie mógł osiągnąć Żyd w dawnej Rzeczpospolitej. Do czasu ograniczeń samorządu żydowskiego (po 2. połowie XVII wieku) m.s. jeździł do króla i senatorów, kontaktował się z marszałkiem izby poselskiej w sprawach dotyczących społeczności żydowskiej. Stanowisko to obejmowały wyłącznie osoby świeckie, przeważnie seniorzy ziemstw bądź seniorzy większych gmin żydowskich (seniorat ziemski i okręgowy). M.s. musiał mieć odpowiednie wykształcenie i znać nauki talmudyczne. Był członkiem senioratu. Zwoływał i przewodniczył obradom sejmu. Zajmował się m.in. sprawami finansowymi, brał udział w zestawieniu dyspartymentów pogłównego, podpisywał wraz z deputatami skrypty dłużne, wyrażał zgodę na tłumaczenie Biblii. Do najbardziej zasłużonych m.s. zaliczyć można lekarza nadwornego króla Jana III Sobieskiego, Emanuela de Jona, pochodzącego ze znanej od połowy XV wieku lwowskiej rodziny. Przez wiele lat Jona był seniorem kahału lwowskiego. Łagodził spory między drukarzami hebrajskimi, od dawna osiadłymi w Polsce, a emigrantami z Holandii, którzy ulokowali się w Żółkwi. Był człowiekiem wykształconym i na jego orzeczenia powoływali się w swych responsach liczni rabini. Inny m.s., doktor medycyny Abraham Izaak Fortis, który ukończył studia medyczne w Mantui, podpisał w 1726 wyrok Trybunału Sejmowego w sporze o hegemonię władz kahału tykocińskiego nad Żydami Knyszyna i starostwa. Jego pacjentami byli m.in. Lubomirscy z Rzeszowa i Potoccy z Leżajska. Fortis znał też dobrze nauki judaistyczne i Nowego Testamentu. Jako m.s., ocalił rabina lwowskiego, J.J. Falka, z rąk siepaczy, nasłanych przez starostę bracławskiego. W 1726 m.s. miał własnego szkolnika, pisarza, służących, a jego wynagrodzenie sięgało 2 tysięcy Złotych polskich.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.