parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(jid. kop gełt; hebr. mas gulgolet) – w dawnej Rzeczpospolitej najważniejszy podatek płacony przez Żydów na rzecz skarbu, przeznaczony na potrzeby wojskowe. U schyłku średniowiecza (1466) Żydzi płacili p. na równi z mieszczanami. Dopiero w 1549 (lub według innych badaczy, w 1563) wprowadzono specjalne „pogłówne żydowskie” w wysokości 1 zł od głowy, które obowiązywało wszystkich, za wyjątkiem najuboższych. W 1580 p. zostało zryczałtowane, a o jego rozkładzie na poszczególne ziemstwa żydowskie i gminy decydował Sejm Żydów Polskich i sejmiki ziemskie (por. gminy żydowskie w Polsce). Od 1662 w Koronie p. mieli płacić wszyscy Żydzi, którzy ukończyli ósmy rok życia, a w Wielkim Księstwie Litewskim – od 1678 – Żydzi powyżej dziesiątego roku życia; jednak niebawem powrócono do dawnych zasad ryczałtu. W 1764 Sejm uchwalił powszechny spis „głów żydowskich” i p. w wysokości 2 zł od głowy (podniesione w 1775 do 3 zł), z wyjątkiem dzieci poniżej jednego roku życia. W zaborze austriackim Żydzi płacili p. do 1848, w zaborze ros. – do 1862. Mimo że wielu Żydów uchylało się od płacenia tego podatku, dla XVI-XVIII w. rejestry p. stanowią podstawę szacunków demograficznych ludności żydowskiej. (Zob. też: Podskarbi Wielki Koronny; Porządek żydowski)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.