parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
instytucje sądownicze o charakterze religijno-świeckim, funkcjonujące w dawnej Rzeczpospolitej w okresie 1580-1764. Pierwszy został utworzony w 1580, jednocześnie z Sejmem Żydów Polskich; był wzorowany na Trybunale Koronnym i określany jako Trybunał Czterech Ziemstw. W jego skład wchodzili rabini oraz osoby świeckie, przypuszczalnie deputaci sejmowi. W 1623 zlikwidowano Sejm Żydów Polskich i Trybunał Czterech Ziemstw. Ich miejsce zajęły Sejm Żydów Korony i Sejm Żydów Litwy, a przy nich – dwa t.s.ż. – Trybunał Korony i Trybunał Sejmu Litwy – o prawie identycznej organizacji i takim samym zakresie działania. Oba sejmy i oba t.s.ż. działały do 1764, tj. do czasu likwidacji naczelnych organów samorządowych Żydów Korony i Litwy. W skład Trybunału Korony wchodziło kilku seniorów-delegatów oraz sześciu najznakomitszych rabinów. Ten dość liczny zespół sędziowski rozpatrywał jedynie poważniejsze sprawy, za które groziły bardzo surowe wyroki, np. częściowa lub całkowita utrata prawa gminnego (por. gminy żydowskie w Polsce). Sprawy pieniężne rozpatrywali sędziowie ziemscy. Trybunał Sejmu Litwy zbierał się zazwyczaj raz na trzy lata; liczył 10-15 członków (rabin i 1-2 seniorów-delegatów [hebr. rosz medina] z każdej gminy naczelnej). Oba t.s.ż. rozpatrywały spory osób prywatnych z gminą naczelną, gdy skarżący nie mieli zaufania do sądu gminnego; skargi na niezgodne z prawem zarządzenia władz gminnych, krzywdzące osoby prywatne; spory gmin najniższego szczebla z ich metropoliami lub między kahałami głównymi (w pierwszym wypadku można było też zwołać sąd złożony z przedstawicieli dwóch gmin oraz trzech rabinów); sprawy między naczelną gminą bądź kahałem najniższego szczebla a całą reprezentacją krajową (w tym wypadku w sądzie powinni zasiadać tylko rabini gmin naczelnych). Trybunał Żydów Korony sądził w trzech instancjach: w pierwszej rozpatrywał spory między sejmikami żydowskimi a gminami naczelnymi; w drugiej – skargi wnoszone przez pojedyncze osoby lub gminy, dotyczące wyroków i uchwał sejmików, ewentualnie gmin naczelnych, rozpatrujących sprawy w pierwszej instancji; w trzeciej – zażalenia na wyroki i uchwały sejmików (druga instancja). Zażalenia wnoszono przeważnie wówczas, gdy sąd gminny lub władze gminy orzekały karę wygnania lub odmawiały prawa do wyjazdu. (Por. Be(j)t Din ha-Gadol)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.