parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
grupa uczonych, głównie z płn. Francji i Niemiec, działających w XII-XIV w., pod których kierunkiem powstały tosafot. Prawdopodobnie było ich ok. 300, a wśród nich ok. 100 znanych jest z imienia. Początek szkole t. dali uczniowie i następcy Rasziego, poczynając od jego zięciów – Meira ben Samuela i Judy ben Natana. Za największego uczonego wśród tej grupy uznawany jest wnuk Rasziego, Jaakow ben Meir Tam, zw. Rabe(j)nu TAM (1100-1171), którego zwykło się uważać za głównego „architekta” tosafot. Metoda pracy i nauczania (studiowania) t. wywarła przemożny wpływ na dalszy rozwój nauki talmudycznej oraz styl edukacji w jesziwach w wiekach późniejszych. Z czasem przejmowano ją w kolejnych lokalnych społecznościach (np. według tego wzorca, pracowano w Anglii, przed wygnaniem z niej Żydów; obowiązywał on w Hiszpanii, od czasów Nachmanidesa). Metoda ta opierała się na zasadach demokratycznego funkcjonowania nauki w jesziwach i be(j)t (ha-)midraszach. Jej fundamentem była prowadzona ustnie dyskusja między kierującym jesziwą a jego uczniami. Zaczynano ją od postawienia zagadnienia, zaczerpniętego z komentarzy Rasziego, stawiając je często w sposób odmienny od tego, który przyjął sam Raszi. Następnie uczniowie pod kierunkiem nauczyciela spisywali tzw. szitot (hebr., metody, systemy). Według założenia, ich tekst miał odzwierciedlać całą przeprowadzoną dyskusję (poglądy mistrza, argumenty im przeciwne oraz własne opinie uczniów). Tak sporządzone notatki przeglądał kierujący szkołą uczony, nanosił swe poprawki, dokonywał zmian i wzbogacał tekst. Następnie powstałe w ten sposób tosafot krążyły po wielu jesziwach i często bywały dalej wzbogacane. Powstanie w XV w. w nauce talmudycznej takich metod jak pilpul czy chil(l)ukim (swoista forma kazuistyki) było wynikiem studiów nad efektem pracy tosafistów. (Zob. też Meir ben Baruch z Rothenburga)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.