parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr. dam; jid. blut). Zgodnie z przepisami Prawa Mojżeszowego, Żydzi nie mogą spożywać krwi (Rdz 9,4; Kpł 3,17; 7,26-27; 17,10-12; 19,26; Pwt 12,16,23-24; 15,23). K. uważano za symbol, właściwie za „pierwiastek” życia (por. dusza [ nefesz]), którego jedynym dawcą jest Stwórca. Według Księgi Rodzaju (1,28-30), Bóg przekazał zwierzęta pod panowanie człowieka, ale nie zezwolił na ich zabijanie i zjadanie. Dopiero po potopie pozwolił ludziom jeść mięso zwierząt, zakazując jednak spożywania ich k. Zakaz wykorzystywania k. ma przy tym kardynalne znaczenie; osoba łamiąca go miała być wykluczona z narodu (Kpł 17,10,14), a czyn ów Księga Jubileuszy porównywała do zabójstwa człowieka. Zakaz spożywania k. spowodował rozwinięcie w prawie halachicznym (zawartym w Misznie i w Talmudzie) całego szeregu przepisów, związanych z ubojem rytualnym oraz z myciem i soleniem mięsa (zwłaszcza w Szulchan Aruch, w części Jore Dea). Jedynym wyjątkiem było wykorzystanie k. w ofiarach, składanych na ołtarzu w Świątyni Jerozolimskiej, gdyż wówczas ów substytut życia był zwracany Bogu, który jest jego źródłem. Ta k. miała moc oczyszczającą; uwalniała od grzechów i była przebłaganiem o życie. K. baranka, którą Izraelici oznaczyli drzwi swoich domostw w noc wyjścia z Egiptu, uratowała im życie. Jest ona bowiem również symbolem świętości. Mojżesz, składając ofiarę, nazwał ją „krwią Przymierza” (por. Przymierze z Bogiem), co stanowi symboliczny kontekst obrzezania. K. w kulturze żydowskiej jest także symbolem śmierci. Menstruacja kobiet i ich krwawienie w czasie i po porodzie jest wobec tego rozumiana, jako ich periodyczny kontakt ze śmiercią, który czyni je nieczystymi (por. nid(d)a) i wymaga oczyszczenia (por. mykwa; tohorat ha-miszpacha; czystość rytualna), by mogły powrócić do codziennego życia. Według legendy hagadycznej, k. żydowskich młodzieńców była przez Egipcjan wykorzystywana, jako lek przeciw trądowi. Jednak wszelkie legendy średniowieczne, dotyczące leczniczej wartości k., były obce Żydom. Mimo to, legenda o mordzie rytualnym i wykorzystywaniu k. ludzkiej do sporządzania macy, stała się przyczyną licznych prześladowań Żydów ( pogromy) i źródłem głęboko zakorzenionej niechęci do nich, ze strony nieżydowskiego otoczenia. (Por. też: goel ha-dam; krwi puszczanie; nid(d)a; Serafinowicz)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.