parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr., brit mila = dosłownie: przymierze obrzezania, przenośnie: znak przymierza; jidysz bris, brismile) – obyczaj powszechny wśród ludów semickich, polegający na usunięciu napletka z członka. Akt ten stanowi symbol Przymierza, jakie zostało zawarte niegdyś między Bogiem i Abrahamem (Przymierze z Bogiem). Dokonywane jest ósmego dnia życia chłopca, nawet jeśli ten dzień przypada w szabat lub święto. Zwłoka możliwa jest jedynie z przyczyn medycznych; zakaz wykonania zabiegu dotyczy dziecka, którego dwaj starsi bracia zmarli, przypuszczalnie z powodu dziedzicznej hemofilii. Operacji dokonuje specjalista w tej dziedzinie (mohel); pierwotnie obowiązek ten spoczywał na ojcu chłopca. Najpierw niemowlę kładzie się na chwilę na krześle, przeznaczonym dla Proroka Eliasza (Eliasza krzesło), który – zgodnie z tradycją – uczestniczy w każdym obrzędzie o. Podczas zabiegu, chłopca trzyma na kolanach sandak; zaproszenie do pełnienia tej funkcji, uważane jest za wyróżnienie. Od czasów średniowiecza, zgodnie z tradycją Żydów aszenazyjskich., w ceremonii biorą jeszcze udział kum i kuma (hebr. kwaterim), którzy przynoszą dziecko i podają je mohelowi. Najczęściej są oni bezdzietnym małżeństwem, które chce sobie – poprzez symboliczne zastąpienie rodziców – zapewnić potomstwo. Na zakończenie chłopiec otrzymuje hebrajskie imię, które mohel po raz pierwszy oznajmia publicznie i które później będzie używane we wszystkich obrzędach i dokumentach religijnych; w diasporze często różniło się ono od tego, które zapisane było w metryce urodzenia (por. imiona żydowskie). W wypadku śmierci niemowlęcia, przed upływem ośmiu dni życia, zabiegu dokonuje się przed jego pogrzebem; nadanie chłopcu imienia ma mu zapewnić zmartwychwstanie (tchij(j)at ha-me(j)tim). O. jest też koniecznym warunkiem konwersji na judaizm; jeśli mężczyzna ma je już za sobą i powraca na łono religii mojżeszowej, symboliczne wytacza się kroplę krwi z członka. (Zob. też wachnacht)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.