parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebrajski, alilat dam = dosłownie: oszczerstwo krwi; jidysz, aliles-dam) – oskarżenie o zabójstwo o charakterze rytualnym (tj. wiążące się z wiarą w magiczne, uzdrawiające właściwości ludzkiej krwi), wysuwane na przestrzeni dziejów przeciwko przedstawicielom różnych religii. W pierwszych wiekach naszej ery o dopuszczanie się m.r. pomawiano chrześcijan, zamieszkujących Imperium Romanum, co było przyczyną krwawych ich prześladowań. Od XII wieku o zbrodnię tę oskarżano Żydów, którzy jakoby mieli używać krwi dzieci chrześcijańskich do wypieku macy na święto Pesach lub do leczenia ran po obrzezaniu. Procesy o m.r. miały miejsce w Blois (1171), Fuldzie (1235), Londynie (1279), Monachium (1285) i w Pradze (1305). Oskarżonych z reguły skazywano na śmierć przez spalenie na stosie. Pierwsze w Polsce oskarżenie o m.r. wysunięto przeciw Żydom w Krakowie w 1407; procesy o m.r. stają się w Rzeczypospolitej zjawiskiem częstym dopiero około połowy XVI w. (Rawa Mazowiecka – 1547, Łęczyca – 1569), ich liczba wzrosła na przełomie XVI i XVII wieku w związku z postępami kontrreformacji, a klęski polityczne i rozkład systemu gospodarczego sprzyjały ponawianiu oskarżeń w 2. połowie XVII wieku i w 1. połowie XVIII w. (miedzy innymi Sandomierz – 1710, Poznań – 1736; por. Kalahora Arie Lejb). W 1759, podczas dysputy lwowskiej, frankiści zarzucili prawowiernym Żydom, że w Talmudzie zawarte są zalecenia, dotyczące używania krwi chrześcijańskiej. Mit o m.r. był bardzo trwały, mimo iż uczeni żydowscy, ochrzczeni Żydzi, a także papieże, teologowie katoliccy a później także protestanccy od czasów średniowiecza wykazywali bezpodstawność takich oskarżeń. Pojawiały się one jednak jeszcze w 2. połowie XVIII i w XIX wieku, a nawet w XX wieku, miedzy innymi w Xanten w Nadrenii (1892), Chojnicach (1900), Kijowie (1911). Plotka o m.r., dokonanym przez Żydów, wywołała w 1946 pogrom kielecki. Absurdalność tego zarzutu oraz poziom nienawiści i zdziczenia ludzi uczestniczących w pogromie, już po zakończeniu działań wojennych, świadomych ogromu zbrodni dokonanych przez Niemców i tragicznych doświadczeń ludności żydowskiej w okresie Holokaustu, sprawiła, że większość ocalonych opuściła Polskę na zawsze. (Zob. też w: Izaak Brodawka z Brześcia Litewskiego)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.