parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebrajski, mac(c)a = placek, opłatek, ale też kłótnia, bójka, od maca [ macac] = wyżąć, wycisnąć, wyssać; jidysz, mace), dawniej nazywana także przaśnikiem (przaśnikami) – suche, pozbawione wody, płaskie placki z niekwaszonego ciasta, zwany „chlebem nędzy” (hebrajski, lechem oni), spożywane głównie podczas święta Pesach, które upamiętnia wyjście Żydów z Egiptu. M. ma przypominać, że Żydzi uciekając z kraju niewoli, nie mieli czasu na wypiek chleba z użyciem zaczynu, wzięli więc na drogę właśnie takie placki, zagniecione naprędce z mąki i wody. Podczas ośmiu dni święta Pesach jada się m. zamiast chleba, a do potraw używa się wyłącznie mąki macowej, uzyskiwanej ze zmielenia m. Jeszcze do niedawna, a dziś wyłącznie w kręgach ortodoksyjnych, m. wyrabiano ręcznie, z mąki pochodzącej z wyselekcjonowanego ziarna (musi ono być suche, nie przerośnięte, bez zanieczyszczeń). Potrzebną doń wodę nabierano ze studni wykoszerowanym wiadrem (por.: prawa dotyczące żywności; kaszer; trefa; czystość rytualna), poprzedniego dnia, by przez noc odstała. Stoły i naczynia starannie szorowano, ciasto zagniatano nie dłużej niż przez 18 min, co pozwalało mieć pewność, że nie powstanie żaden przypadkowy zaczyn ( chamec), który mógłby się stać przyczyną fermentacji. Współcześnie m. produkuje się maszynowo, ale dozór nad całym procesem przygotowania jest równie szczegółowy. Przede wszystkim jednak m. jest atrybutem ofiary pesachowej. Po upadku Świątyni Jerozolimskiej (70 n.e.) zastąpiła ona ofiarę z jagnięcia ( baran). Z tego też powodu jedna z hebrajskich nazw święta Pesach brzmi Chag ha- Mac(c)ot (Święto Mac). Nad m. w czasie sederu odprawia się błogosławieństwo; jej kawałek, zwany afikomanem, służy jako talizman oraz przy dokonywaniu e(j)ruwu. W Europie Wschodniej, w tym na ziemiach polskich, w społecznościach ortodoksyjnych upowszechnił się zwyczaj wyrabiania dwóch rodzajów m. Wyrób tzw. maco szel micwo (jidysz, maca przykazania), zw. również maco szmuro bądź krócej szmuro lub też szmure-mace (jidysz), prowadzony był ze szczególną dbałością o koszerność, obejmującą nadzór nad ziarnem, od chwili zżęcia zboża. Była ona spożywana przez rodziny żydowskie, za wyjątkiem rabinów i ich najbliższych, tylko podczas sederu. W pozostałe dni, przeciętny człowiek kontentował się zwykłymi macami. (Zob. też: macówka; maot chit(t)im; Pesachim)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.