parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
nazywane też TARJAG (TaRJaG) micwot (hebr., 613 [ taw = 400 + re(j)sz = 200 + jod = 10 + gim(m)el = 3] micw; jid. Tarjag micwes) – według tradycji literatury rabinicznej, zbiór nakazów i zakazów (por. micwa), przekazany przez Stwórcę Mojżeszowi na Górze Synaj do ogłoszenia dzieciom Izraela; ich przestrzeganie jest warunkiem Przymierza Pana z jego narodem wybranym. Traktat talmudyczny Makot, powołując się na amoraitę, żyjącego w III w., zawiera ich pełną liczbę w postaci 365 zakazów (hebr. micwot lo-taase), co miało nawiązywać do liczby dni w kalendarzu słonecznym, oraz 248 nakazów (hebr. micwot ase), co odpowiadało liczbie członków ludzkiego ciała. Od tego czasu przyjmowano je w literaturze rabinicznej, jako autentyczny zapis boskiego przekazu i podstawę rozważań halachicznych. Najczęściej Sz.t.n. i z., zgodnie z Księgą Kapłańską (18,4-5), dzielono na: 1. chuk(k)im (hebr., ustawy) – działania rytualne o charakterze zobowiązań wobec Stwórcy (choć mogą one mieć racjonalne podstawy, jednak człowiek nie ma prawa do ich rozważana); 2. miszpatim (hebr., wyroki) – dotyczące związków człowieka z bliźnimi (uważane za posiadające racjonalne podstawy regulacji życia społecznego). Według innej klasyfikacji, część Sz.t.n. i z. związana jest z Erec Israel i z natury rzeczy obowiązuje tylko tam, zaś pozostałe mają charakter uniwersalny, a więc stosowanie się do nich jest konieczne także w diasporze. Działanie niektórych zobowiązań (np. związanych ze świętami) dotyczy jedynie pewnego czasu lub grup ludzi (np. wyłączenia kobiet z nakazu studiowania Prawa czy zobowiązań ojca wobec syna, choćby w wypadku obrzezania, które inne osoby wszakże mogą spełniać dobrowolnie). Część z Sz.t.n. i z. była związana z istnieniem Świątyni Jerozolimskiej i jako taka w średniowieczu została wyłączona. W sumie, w warunkach diaspory zakwestionowano moc obowiązującą 270 z Sz.t.n. i z. Zostały one wymienione (wyliczone) po raz pierwszy w okr. gaonów, w dziele napisanym prawdopodobnie w VIII lub IX w. (Halachot g(e)dolot). Stały się punktem wyjścia zarówno dla poezji religijnej (por. azharot), jak również dla traktatów halachicznych największych autorytetów (m.in. gaona Saadji ben Josefa; Majmonidesa; Nachmanidesa; por. też Sefer ha-chin(n)uch ; Sefer ha-Micwot). (Zob. Izrael Meir ha-Kohen)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.