parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(według wersji arab. – Said al-Fajjumi; według wersji karaim. – Saadja ha-Pitomi); [Raw] Saadja Gaon (882 Dilas w Górnym Egipcie – 942 Sura) – gaon, wybitny pisarz, tworzący dzieła o charakterze halachicznym, liturgicznym, filozoficznym; zajmował się również egzegezą biblijną, gramatyką języka hebrajskiego i poezją (por. azharot). W 915 opuścił Egipt. Podróżował po Palestynie i innych krajach. W 928-930 i 936-942 był gaonem akademii talmudycznej w Surze. Pierwszą znaną rozprawą S. ben J. była jego polemika z karaitą, Ananem. W 921 S. ben J. wszedł w konflikt z palestyńskim gaonem, Aaronem ben Meirem, dotyczący kalendarza żydowskiego, i – odpierając jego zarzuty w dziele Sefer zikaron – ostatecznie ustalił zasady, obowiązujące w tej kwestii do dnia dzisiejszego. Główną pracą filozoficzną S. ben J. była – napisana w języku arabskim – Amanat wa-itiqadat, która wkrótce została przełożona na język hebrajski ( Sefer (ha-)emunot we-(ha-)deot = Księga wierzeń [wiary] i poglądów). Dzieło to, otwierające dzieje średniowiecznej filozofii żydowskiej, wykazuje silne wpływy myśli arabskiej oraz arystotelizmu, platonizmu i stoicyzmu. Prezentując racjonalistyczną analizę podstaw teologicznych judaizmu, S. ben J. wykazał równocześnie, że rozum i objawienie nie stoją ze sobą w sprzeczności; m.in. poddał też krytyce chrześcijański dogmat o Trójcy Świętej, wiarę w wędrówkę dusz i doktrynę islamu. Bardzo ważną rolę w dziejach żydowskiej literatury religijnej odegrały też studia biblijne i halachiczne tego autora, które również zostały napisane w języku arabskim i wkrótce potem przełożone na język hebrajski. Do dziś Żydzi jemeńscy używają jego przekładu BH na język arabski. S. ben J. był także autorem dzieła Sefer ha-agron (hebr., Słownik) , w którym zebrał i wyjaśnił słowa, pojawiające się na kartach BH tylko jeden raz ( hapax legomena), oraz pierwszej gramatyki języka hebrajskiego, napisanej w języku arabskim – Kitab al-lugha. Jego Sid(d)ur był jednym z najstarszych, systematycznie skompilowanych modlitewników żydowskich. Jako poeta religijny, S. ben J. wywarł wielki wpływ na rozwój literatury pij(j)utim. Odegrał również wielką rolę w dziejach myśli żydowskiej; Majmonides, mówiąc o nim, stwierdził: „gdyby nie było Saadji ben Josefa, Tora mogłaby zaginąć wśród Żydów”. (Zob. też: bakasza; Berechia ben Natronaj Krespia ha-Nakdan)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.