parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr., Księga Tworzenia [Kreacji, Kształtowania, Stworzenia]) – jedno z podstawowych dzieł nurtu maase be-reszit; traktat o stworzeniu świata, napisany w II lub III w. n.e., prawdopodobnie w Aleksandrii. Bóg stworzył świat mocą stwórczą języka, za pomocą dziesięciu sefir i dwudziestu dwóch spółgłosek alfabetu hebrajskiego. Trzy różne litery Tetragramu JHWH tworzą – przez permutację – sześć kierunków trójwymiarowej przestrzeni. Trzy litery-matryce: mem, alef, szin, tworzą trzy prasubstancje – wodę (hebr. majim), powietrze (hebr. awir) i ogień (hebr. esz), układające się w strukturę biegunową; ogień – woda, połączone są elementem mediującym – powietrzem. Moce tych prasubstancji wnikają w trzy plany stworzenia: przestrzenny, czasowy i osobowy, by każdemu z nich nadać triadyczną strukturę; w świecie: ziemia – powietrze – niebiosa; w roku: chłód – nasycenie – gorąco; w człowieku: łono – ciało – głowa. Siedem podwójnych liter alfabetu hebrajskiego (o podwójnej wymowie, tj. be(j)t – we(j)t; gimel – ghimel [słabe zwarcie głośni]; dalet – dhalet [wymowa szczelinowa]; kaf – chaf; pe – fe; re(j)sz [wybuchowe lub gardłowe]; taw – thaw [wymowa szczelinowa, jak w ang. „the”]) tworzy siedem planet w świecie, siedem dni w tygodniu, siedem „otworów” w głowie człowieka. Dwanaście liter prostych (zwykłych; he; waw; zajin; che(j)t; te(j)t; jod; lamed; nun; samech; ajin; cade(j); kof) tworzy dwanaście gwiazdozbiorów w świecie (por. znaki zodiaku), dwanaście miesięcy w roku (tiszri, cheszwan, kislew, tewet, szwat, adar, nisan, ij(j)ar, siwan, tam(m)uz, aw, elul) i dwanaście podstawowych narządów w człowieku (dwie ręce, dwie nogi, dwie nerki, wątroba, żółć, śledziona, arterie, jelito, pęcherz). S.J. stała się tekstem założycielskim kabały, która adaptowała i rozwijała pojawiającą się tu zasadę triadycznej struktury bytu, przekonanie o kreacyjnych mocach języka i ideę dziesięciu sefir. Księgę tę, cieszącą się wielką popularnością, komentowało wielu kabalistów, począwszy od Izaaka Ślepego (XII/XIII w.), aż do Gaona z Wilna (XVIII w.). Pierwszy przekład S.J. na język polski ukazał się w 1994 (tłum. Mariusz Prokopowicz), drugi – o charakterze filologicznym – w 1995 (tłum. Wojciech Brojer, Jan Doktór, Bohdan Kos). (Zob. też: Abulafia Abraham ben Samuel; astrologia; Elijahu ben Jehuda z Chełma; golem; Halberstam(m) Salomon Chaim; kabała chrześcijańska; kabała kręgu ij(j)un; Sefer ha-Bahir; sitra achra; Szapiro Cwi Elimelech z Dynowa)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.