parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
Tablice Przymierza (hebr. Szne(j) Luchot ha-Brit = Dwie Tablice Przymierza [Świadectwa]); Tablice Prawa (hebr. Szne(j) Luchot ha-Edut = Dwie Tablice Przykazań) – kamienne tablice o wymiarach 6 x 6 x 3 kubity (1 kubit = 55 lub 45 cm), na których – zgodnie z tradycją żydowską – palcem Bożym miało zostać wyryte Dziesięcioro Przykazań, otrzymane przez Mojżesza od Pana na górze Synaj (por. mat(t)an Tora). Wkrótce jednak Mojżesz – na widok Izraelitów oddających się bałwochwalstwu (por. złoty cielec) – roztrzaskał je. Odnowienie Przymierza ludu Izraela z Bogiem nastąpiło przez wezwanie Mojżesza do wykucia nowych tablic. Wstąpił on ponownie na Synaj i tam, poszcząc przez 40 dni, „napisał na tablicach słowa Przymierza – Dziesięć Słów”, a następnie przyniósł je ludowi Izraela dziesiątego dnia miesiąca tiszri (Jom Kipur). Owe tablice zostały potem złożone w Arce Przymierza, która była przechowywana w Świątyni Jerozolimskiej, wzniesionej przez króla Salomona, aż do czasu zniszczenia jej przez Babilończyków w 586 p.n.e. W literaturze rabinicznej, a zwłaszcza w midraszach, T.D.P. nadawano znaczenie ważnego symbolu. Miały one zawierać całość Prawa Pisanego, w tym Sześćset trzynaście nakazów i zakazów. Legendy midraszowe zawierały rozmaite szczegóły dotyczące ich opisu, materiału i sposobu wykonania, rodzaju użytych liter, ich cudownej natury itp. Rozważano też problem identyczności inskrypcji zawartych na pierwszych i drugich T.D.P.; pierwsze miały zawierać tekst podany w biblijnej Księdze Wyjścia (20); drugie – tekst przytoczony w Księdze Powtórzonego Prawa (5). Snuto opowieści o tym, jak zostały uratowane i zabrane przez wygnańców prowadzonych przez Babilończykow do niewoli (niewola babilońska). W późnym średniowieczu T.D.P. zaczęły pełnić funkcję symbolu religii żydowskiej. W XIX w. ich wyobrażenie coraz częściej pojawiało się w zewnętrznej dekoracji synagog, na przedmiotach rytualnych i w sztuce żydowskiej, zwłaszcza w dekoracji aron (ha-)kodesz. Najczęściej towarzyszyły im strzegące ich po bokach lwy Judy. Tradycyjnie T.D.P. miały kształt prostokątów, zwieńczonych łukami, z wyrytymi dziesięcioma pierwszymi literami alfabetu hebrajskiego, które zarazem są odpowiednikami liczb od 1 do 10 bądź odpowiadającymi im liczbami rzymskimi, albo też z pierwszymi słowami poszczególnych przykazań. (Zob. też: naród wybrany; Prawo Mojżeszowe)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.