parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
zw. MAHALALEL-em bądź ABAG-iem (ABAG; akr. od Abraham Ber Gotlober) ([1810] 1811 Starokonstantynów – 1899 Białystok) – pisarz, historyk, publicysta; pisał w językach hebrajskiego i jidysz. W młodości pozostawał pod wpływem kabały i chasydyzmu. Poznawszy w czasie podróży J. Perla (1828), poświęcił się naukom świeckim, co skłoniło jego teścia-chasyda do wymuszenia na nim rozwodu. Od tej G. pory wiódł tułaczy żywot. Duży wpływ wywarły nań znajomości z M.M. Lefinem i I.B. Lewinsohnem. W 1851 zdał egzamin uprawniający do nauczania w tzw. „kazionnych” szkołach. W 1866 został nauczycielem Talmudu w żytomierskiej szkole rabinów (por. szkoły rabinów). Po jej likwidacji, w 1873 przeniósł się do Dubna i zajął wyłącznie twórczością literacką. Wydawał mies. „Ha-Boker Or” (od 1876). W 1835 debiutował tomem wierszy, napisanych w języku hebrajskim, jednak sukces przyniósł mu dopiero następny tom – Ha-nicanim (hebr., Pąki, 1850). Jako maskil i zdecydowany zwolennik postępu, G. potępiał tamujące ów postęp siły ortodoksyjne oraz chasydyzm. Dziejom kabały i chasydyzmu poświęcił bardzo nieobiektywne, oparte na wzorach niemieckiego studium Toldot ha-kabal(l)a we-ha-chasidut (hebr., Historia kabały i chasydyzmu, 1869). W latach 70. XIX w. zwalczał także nowe prądy (m.in. P. Smolenskina) i dopiero po pogromach 1881 związał się z ruchem Chibat Syjon, czemu dał wyraz w twórczości poetyckiej, m.in. w tomie Kol szire(j) MAHALALEL (hebr., Wiersze zebrane MAHALALEL-a, 1890). G. był płodnym pisarzem, a jego spuścizna – oprócz wierszy – obejmuje utwory sceniczne (w tym komedię w języku jidysz Der Dektuch = Baldachim, napisana w 1838, wydana anonimowo w 1876), prace historyczne o karaimach, kabale i chasydach, opowiadania, bardzo cenne pamiętniki (1880–1881). Schorowany, ostatnie lata życia spędził w Białymstoku, zmarł w ubóstwie. (Zob. też Werbel Elijahu Mordechaj)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.