parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
termin wywodzący się z łaciny ( paganus = wieśniak), który nie ma właściwie odpowiednika w języku hebrajskim i najbardziej jest zbliżony do pojęć goj (w jego późniejszym zakresie znaczeniowym) bądź nochri (hebr., obcy, obcokrajowiec); w kulturze żydowskiej w praktyce oznaczający nie-Żyda, tj. osobę nie zrodzoną z matki-Żydówki bądź taką która nie przyjęła judaizmu. Istotną przy tym rolę odgrywało rozróżnienie na kategorie: ger toszaw (hebr., dosł.: obcy rezydent), do której zaliczano ludzi przestrzegających praw Noachidów, w przeciwieństwie do AKUM. Wyznawcy chrześcijaństwa i islamu zasadniczo są zaliczani do pierwszej z nich. I choć Majmonides uznał, że chrześcijanie na to nie zasługują, z racji ich wiary w Trójcę Świętą, jednak większość komentatorów – w tym tosafiści i J. ben E. Karo – była przeciwnego zdania. P., będący ludźmi sprawiedliwymi oraz zachowujący prawa Noachidów, także będą mieli udział w Przyszłym Świecie ( Olam ha-Ba). W Talmudzie również istnieje rozróżnienie między p., którzy szanują życie ludzkie (np. Grecy) oraz lekceważącymi je (np. Persowie). Wiele przepisów halachicznych stwarzało przegrody między Żydami a p.; wznoszono je przede wszystkim dla obrony własnej religii, m.in. zakazując: sprzedaży p. specyficznych części ubioru żydowskiego (np. cyces); formułowania kontraktów z p., mogących wymuszać naruszenia prawa żydowskiego; spożywania niektórych koszernych potraw lub płynów ( kaszer), jeśli zostały sporządzone przez p. (np. wina które mogło służyć do celów rytualnych; por. też biszul nochri). Przegrody te służyły także utrzymaniu własnej tożsamości, np. zakazy: nauczania p. Tory, powoływania na świadków przed religijnym sądem żydowskim ( be(j)t din), a zwłaszcza zawierania małżeństw mieszanych, które traktowano jako odejście od judaizmu, co wiązało się z obchodzeniem żałoby po osobach łamiących ów zakaz. Równocześnie jednak zalecano stosowanie wobec p. standardów moralnych, podobnych do tych, które obowiązywały wobec współwyznawców (np. wspieranie ubogich, odwiedzanie chorych). Procesy emancypacyjne w XIX w. ( emancypacja) oraz powtarzające się coraz częściej akty przekraczania murów getta kulturowego przyniosły ze sobą wzmożenie kontaktów między Żydami i p. W rezultacie, prowadziło to do liberalizacji stosunków ze światem nieżydowskim, a pośrednio zdynamizowało też procesy asymilacyjne ( asymilacja). (Por. też: goj; jok; siksa; szajgec; chuk(k)at ha-goj)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.