parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr., prawa [obyczaje] gojów; jid. chuke ha-goj bądź chukos ha-goj) – termin wywodzący się z boskiego zakazu naśladowania praw i obyczajów innych ludów, pojawiającego się kilkakrotnie w Torze (Kpł 18,3 i 20,23; Pwt 12,30), jak również w nauczaniu proroków (Jr 10,2 i n.; Ez 11,12). Z tego została wywiedziona koncepcja rabiniczna, zgodnie z którą Żydom nie wolno naśladować obyczajów innowierczych, zwłaszcza prowadzących do lubieżności, przekraczania zasad moralnych; oraz zachowywać się zgodnie ze zwyczajami, które wywodzą się z obcych rytów religijnych. Jedynie praktyki związane z leczeniem chorób zostały wyjęte spod tego ogólnego zakazu, w myśl ogólnej zasady pik(k)uach nefesz. W Talmudzie szczególną rolę w związanych z tym rozważaniach odgrywała koncepcja tzw. darche(j) ha-Emori (hebr., obyczaje Amorytów). Poświęcono im osobny fragment w traktacie talmudycznym Szabat (67a-b), jako że Amoryci uznawani byli za lud, znany z praktyk czarnoksięskich i nieczystych misteriów. Ich przesądy (m.in. czary, wróżby, nekromancja itp.) zostały uznane przez Majmonidesa za prowadzące do idolatrii. Znaczenie ch. ha-g. wzmocniły jeszcze warunki koegzystencji Żydów ze społecznościami chrześcijańskimi i islamskimi. Do najważniejszych kategorii ch. ha-g. należały: 1. noszenie strojów specyficznie pogańskich, a zwłaszcza przyozdabianie włosów; 2. uczęszczanie do cyrków i na stadiony; 3. obyczaje związane z idolatrią (m.in. astrologia i tworzenie hybryd). Bardzo wiele żydowskich obyczajów i nakazów związanych jest z reakcją na zachowania nieżydowskiego otoczenia (w tym np. nakaz nakrywania głowy, bowiem chrześcijanie modlili się z odkrytą głową). Są jednak i takie, jak np. kapara, co do których żydowskiej proweniencji, zdania uznanych autorytetów są podzielone (S. ben A. Adret, Nachmanides, J. ben E. Karo). W okresie nowożytnym wokół ch. ha-g. często przebiegał podział między ortodoksją a zwolennikami postępu, zwłaszcza w odniesieniu do reformowania kultu synagogalnego (por. judaizm reformowany). Szczególnie ostro i konsekwentnie przeciw przyjmowaniu jakichkolwiek ch. ha-g. występowali chasydzi. Jednakże większość rabinów skłonna była akceptować wiele zmian (np. porzucenie trad. stroju). Toteż np. składanie kwiatów na grobach zostało ostatecznie zaakceptowane nawet w Izraelu, jednak polowanie (jako sport) czy bożonarodzeniowe drzewko wciąż pozostają znakiem odstępstwa.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.