Liczb Księga

Liczb Księga

(hebrajski, Be-midbar = Na pustyni; jidysz, Bamidbor; grec. Arithmoi, łacina, Numeri – obie nazwy związane są z dużą ilością występujących w księdze liczb; staroytni. komentatorzy nazywali tę księgę Sefer Wa-jedaber = Księga „I powiedział” [ JHWH do Mojżesza na pustyni Synaj...] – określenie pochodzące od jednego z pierwszych słów tekstu księgi) – czwarta księga Pięcioksięgu, licząca – zgodnie z tradycją masorecką ( masora i masoreci) – 36 rozdziałów. Odnosi się głównie do okresu wędrówki Izraelitów przez pustynię ku Ziemi Obiecanej, tj. do niemal 39 lat (obejmuje czas od drugiego roku po wyjściu z Egiptu do czasu po śmierci Aarona; por. Wyjścia Księga). Zawiera informację o spisie ludności, imiona wodzów Dwunastu Plemion Izraelskich, zbiór rozmaitych przepisów (między innymi dotyczących lewitów, obchodów święta Pesach, składania ofiar, oczyszczenia rytualnego), przykłady niewierności Izraela, opisy buntów przeciwko ustanowionym przez Boga przywódcom, za co spotkała ich surowa kara (dotyczyła ona także Aarona i Mojżesza, którzy – za chwilowe zwątpienia i nieposłuszeństwa wobec Najwyższego – nie mogli wejść do Ziemi Obiecanej), opis zasad podziału Kanaanu i ustanowienia Jozuego następcą Mojżesza. W czasie owej wędrówki dokonała się konsolidacja pokoleń izraelskich wokół przybytku JHWH i Jego kultu. Ważne miejsce zajmują w księdze mistycznej przepowiednie Balaama, dotyczące przyszłego Pana świata. Opisywane w rozmaitych źródłach epizody zostały w niej połączone tematycznie, a różne wersje wydarzeń – zestawione ze sobą. Przepisy prawne zawarte w L.K. pochodzą ze źródeł kapłańskich, a Księgi została dokonana na ostatnim etapie rozwoju tradycji kapłańskiej, tj. za czasów Ezdrasza, kiedy to całość kodeksu kapłańskiego, wraz z dodatkami, została uznana za obowiązujące prawo państwowe (być może, druga część Księgi, w ostatecznej redakcji miała stanowić zakończenie zasadniczej części Pięcioksięgu). Obowiązujący współcześnie babilijny cykl tygodniowych czytań Tory, dzieli tę Księgę na 10 perykop, tj. części zwanych paraszami [ s(e)darot; jidysz, sedres] (w rycie palestyńskim podzielona była na 32 parasze). Zawiera Błogosławieństwo kapłańskie oraz fragment wchodzący w skład modlitwy Szma Israel (15,37-41). (Zob. też: Be-midbar Raba; Midrasz Raba; Rabinowicz Icchak Jaakow z Białej)