parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1884 Tarnów – 1943 Majdanek) – prawnik, historyk – reprezentant pierwszego pokolenia historyków żydowskich w Polsce, poseł do Sejmu Ustawodawczego i Sejmu RP I kadencji. Studiował prawo na UJ (od 1902) i – przez krótki czas – w Wiedniu (1905). Doktoryzował się na UJ w 1907. Już na pierwszym roku studiów otrzymał nagrodę UJ za pracę Ustawodawstwo Kazimierza Wielkiego w stosunku do Żydów (opublik. w mies. „Moriah”, 1903). W 1911 otrzymał nagrodę im. H. Wawelberga, przyznawaną przez Wydział Filozoficzny UJK. Od okresu gimnazjalnego był związany z partią Poalej Syjon. W czasie I wojny światowej pełnił funkcję sędziego wojskowego w armii austriackiej. Był również wiceprezesem Żydowskiej Rady Narodowej w Krakowie w 1918. Po wojnie nie został wybrany do Sejmu Ustawodawczego, lecz został posłem, zastępując zmarłego kolegę partyjnego. Jednak w 1922 przeszedł do obozu Syjonistów Ogólnych i reprezentował ich w I kadencji Sejmu RP. Był związany z frakcją Al ha-Miszmar. Wkrótce został członkiem CK Organizacji Syjonistycznej w Polsce; oraz ORT-u; HIAS-u; a w 1935–1939 pełnił funkcję dyrektora organizacji Keren ha-Jesod w Polsce. Zasiadał w Radzie Żydowskiej Gminy Wyznaniowej w Warszawie. Był opiekunem warszawskiego koła młodych historyków, związanego z JIWO (por. Junger Historiker). Pracował naukowo; od 1931 – jako docent – wykładał w Instytucie Nauk Judaistycznych w Warszawie. Podczas II wojny światowej, w getcie warsz. działał w jidyszystycznej Żydowskiej Organizacji Kulturalnej oraz był przew. Komitetu Opiekuńczego Powiatowego Żydowskiej Samopomocy Społecznej. Pozyskany do pracy w Judenracie (1941), wkrótce z niej zrezygnował. Zginął rozstrzelany w listopadzie 1943 w obozie zagłady na Majdanku. Jako zwolennik i pionier stosowania materializmu historycznego w badaniach przeszłości, wiele uwagi poświęcał dziejom społeczno-ekonomicznym. Równocześnie jednak był autorem prac dotyczących historii kultury żydowskiej. Do najważniejszych jego dzieł należą: Studia nad stosunkami gospodarczymi Żydów w Polsce podczas średniowiecza (1911); Dzieje handlu żydowskiego na ziemiach polskich (1937); Kulturgeszichte fun Jidn in Pojłn… (jid., Historia kultury Żydów w Polsce, 1926); Geszichte fun jidiszer teater – kunst un drama (jid., Dzieje żydowskiego teatru – sztuki i dramatu, t. 1–3, 1923–1928). W getcie kontynuował pracę naukową; m.in. napisał Przyczynki do dziejów chasydyzmu w Polsce (niekompletny manuskrypt został odnaleziony w l. 80. i wyd. w 1992).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.