parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1843 Warszawa – 1901 Wiesbaden) – bankier, filantrop i mecenas sztuki, działacz społeczny, fundator – wspólnie ze S. Rotwandem – Średniej Szkoły Mechaniczno-Technicznej M. Mittego (później Szkoła Mechaniczno-Techniczna H. Wawelberga i S. Rotwanda), zwolennik asymilacji Żydów. Jego ojciec, Henryk (Cwi Hirsz) W. (1813-1891), prowadził w Warszawie sklep łokciowy, a potem kantor bankowy; posiadał kilka nieruchomości w mieście oraz zakupił majątek ziemski; był społecznikiem; łożył znaczne sumy na wzniesienie szpitala żydowskiego; po śmierci żony ustanowił gminny fundusz na wyposażanie ubogich panien pragnących wyjść za mąż; w testamencie zapisał znaczne kwoty na rzecz funduszu dla studentów UW, bez różnicy wyznania. W. kształcił się w renomowanym warsz. Gimnazjum Realnym (w jednej klasie z A. Krausharem). Później uczył się w Instytucie Agronomicznym w Marymoncie. Kiedy wybuchło powstanie styczniowe, przyłączył się do oddziału powstańczego, skąd ojciec go zabrał i skierował na studia w Berlinie. Po upadku powstania W. powrócił do Warszawy, podjął pracę w banku ojca i ożenił się z Ludwiką, córką Majera Bersohna. Rozwinął przedsiębiorstwo bankowe ojca w Warszawie i Petersburgu, dochodząc do wielkiego majątku. Łożył duże sumy na cele publiczne; dążył do tworzenia fundacji dla Polaków i Żydów (wspomniana Szkoła Techniczna; Towarzystwo Kolonii Letnich; Fundacja Tanich Domów w Warszawie; Muzea Rzemiosł i Sztuki Stosowanej oraz Przemysłu i Handlu), w zamierzeniu mające niwelować (bez powodzenia) różnice narodowo-religijne. Dopomagał ofiarom pogromów z lat 1881-1882; w Wilnie budował kuchnie koszerne dla biedoty; w Warszawie wspierał gminne szkoły zawodowe. Był członkiem Zarządu Głównego Żydowskiego Towarzystwa Kolonizacyjnego; łożył na zakładanie kolonii żydowskiej w Argentynie. Był też hojnym benefaktorem polskiej kultury (tyg. „Kraj” w Petersburgu; „Kurier Polski” w Warszawie; stypendia; Kasa im. Mianowskiego; pomnik Adama Mickiewicza w Warszawie; wydanie pierwszej popularnej edycji dzieł Mickiewicza, Trylogii H. Sienkiewicza oraz dzieł E. Orzeszkowej, B. Prusa, M. Konopnickiej). Przed śmiercią W. założył fundację, której zadaniem było wspieranie badań nad historią Żydów w Polsce. Został pochowany na cmentarzu żydowskim w Warszawie przy ul. Okopowej.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.