parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
W okresie wrzenia na pocz. lat 60. XIX w. w Królestwie Polskim zostały rozbudzone nadzieje burżuazji i inteligencji żydowskiej na rychłą emancypację. Burżuazja i część drobnomieszczaństwa wsparły grupę „millenerów”, zaś zwłascza uczestnicząca w organizacjach spiskowych młodzież – „czerwonych” (por. np. Sochaczewski Aleksander). Żydzi brali udział w demonstracjach patriotycznych w 1861-1862 w Warszawie i na prowincji (por. m.in. Landy Michał). Synagogi warszawskie zostały zamknięte na znak protestu, po sprofanowaniu kościołów przez armię rosyjską. Zaowocowało to zbrataniem polsko-żydowskim, co znajdowało wyraz m.in. w samorzutnym usuwaniu barier stanowych (np. przyjęcie Żydów do cechów rzemieślniczych i stowarzyszeń kupieckich w kilku miastach). Centralnymi postaciami tego czasu byli: rabin D.B. Meisels i kaznodzieje – M. Jastrow i I. Kramsztyk. W skład Delegacji Miejskiej weszli Meisels i M. Rosen. Na ziemiach wcielonych do Cesarstwa podobne wydarzenia miały znacznie mniejszą skalę, zwłaszcza na Białorusi Wschodniej i Ukrainie. Ukaz emancypacyjny z 5 VI 1862 nie pozbawił ruchu niepodległościowego żydowskiego wsparcia w Królestwie Polskim. W manifeście z 22 I 1863 rozpoczynającym powstanie Tymczasowy Rząd Narodowy wzywał do udziału w nim wszystkich mieszkańców kraju, „bez różnicy wyznania”, zaś 22 VI 1863 została wydana w języku polskim i hebrajskim odezwa Do Braci Polaków Mojżeszowego Zakonu, zapowiadająca pełną i bezwarunkową emancypację Żydów. Ludność żydowska wzięła udział w powstaniu na skalę większą niż kiedykolwiek dotąd; jej przedstawiciele występowali jako: a) współtwórcy polskiego państwa podziemnego (m.in. H. Wohl, dyrektor Wydziału Skarbu przy Rządzie Narodowym) oraz jego funkcjonariusze wszystkich szczebli; b) benefaktorzy „skarbu narodowego”; c) liczni dostawcy i uczestnicy przemytu środków zaopatrzenia (częściowo ze względu na zarobek); d) uczestnicy walk. W mniejszym stopniu dotyczyło to terenów Białorusi Wschodniej i Ukrainy. Według szacunków, kilkuset Żydów poległo w walce bądź zostało zesłanych, a przeszło 20 stracono. W latach 30. XX w. antysemici (m.in. Jędrzej Giertych) próbowali wyolbrzymiać udział Żydów w s.p. i przedstawiać je jako efekt masońskiego spisku żydowskiego przeciw narodowi polskiemu, co zupełnie nie odpowiada nawet skali udziału Żydów w insurekcji. S.p. w niektórych kręgach żydowskich stanowiło ważki impuls do pogłębienia procesów asymilacyjnych ( asymilacja). (Zob. też Lewanda Lew)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.