parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1839 Łęczyca [Warszawa?] – 1916 Warszawa) – finansista, prawnik, działacz gospodarczy i społeczny; wnuk kupca warszawskiego, Leona R.; syn Mateusza R., lekarza z Łęczycy, potem ordynatora Szpitala Starozakonnych w Warszawie; bratanek Jakuba R.; ożeniony z Marią Anną Wawelberg (1846-1894), wdową po bracie Leonie R.; szwagier H. Wawelberga. Na luteranizm przeszedł w 1855. Studiował prawo w Moskwie i Petersburgu. Od 1863 – z dużym powodzeniem – prowadził w Warszawie Kancelarię adwokacką. Po rusyfikacji sądownictwa w Królestwie Polskim porzucił zawód obrońcy. Był wspólnikiem Domu Bankowego Wawelbergów (od 1880). Działał na wielu polach gospodarczych, m.in. w przemyśle cukrowniczym, maszynowym. Był prezesem Warszawskiego Komitetu Giełdowego (1906-1916) oraz Rady Banku Zachodniego w Warszawie, Starszym Zgromadzenia Kupców miasta Warszawy; członkiem: Zarządu Towarzystwa Akcyjnego „Lilpop, Rau i Loewenstein” w Warszawie, Rady Zakładów Górniczych „Starachowice”. Dzięki pracowitości zdobył znaczny majątek, który umiejętnie lokował. Był bardzo aktywny na niwie społecznej, m.in. w 1895 – wraz ze swym szwagrem, H. Wawelbergiem – sfinansował utworzenie Średniej Szkoły Mechaniczno-Technicznej (w 1919 przekazana przez fundatorów państwu; odtąd, aż do wybuchu II wojny światowej, nosiła nazwę [od 1929 – Wyższa] Państwowa Szkoła Budowy Maszyn i Elektroniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda); był czynny w Fundacji Tanich Mieszkań H. i L. Wawelbergów (został jej prez.) oraz wspierał dziesiątki przedsięwzięć społecznych i kulturalnych (w tym tanie wydania dzieł A. Mickiewicza, H. Sienkiewicza, E. Orzeszkowej, B. Prusa i innych; wydawał podręczniki techniczne i rzemieśl.); współinicjator i prezes Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej oraz Muzeum Przemysłu i Rolnictwa; dobrodziej Biblioteki Publicznej w Warszawie. Żywo interesował się sztuką. Był znakomitym kolekcjonerem i mecenasem młodych talentów, wśród nich także artystów żydowskich (H. Redlicha i H. Glicensteina). W 1906 został wybrany do rosyjskiej Rady Państwa, w której m.in. reprezentował interesy gospodarcze Królestwa Polskiego i energicznie bronił kraju przed nadmiernymi obciążeniami podatkowymi. Jego stryjeczny brat, Bolesław Jerzy R. (1862-1930; syn Mikołaja R.), także zmienił wyznanie (1889); był znakomitym prawnikiem (m.in. radca prawny Konsystorza Ewangelicko-Reformowanego w Warszawie), propagatorem ubezpieczeń (Zarys prawa o umowie ubezpieczenia, 1930), patriotą polskim (podczas rewolucji 1905 wspierał młodzież w walce o nauczanie w j. pol.; sygnatariusz deklaracji stu w sprawie niepodległości Polski, 1916).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.