parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1901 Żelechów – 1994 Wrocław) – reżyser, dyrektor teatrów, plastyk. Pochodził z rodziny związanej z teatrem; jego starsza siostra, Sara, była aktorką dramatyczną (grała w Berlinie, Moskwie, Warszawie), zaś młodsza, Lija Rotbaum, była choreografem, reżyserem operowym. R. odebrał tradycyjne początkowe wykształcenie religijne. Potem uczył się w gimnazjum, w Szkole Sztuk Zdobniczych Miłosza Kotarbińskiego, a następnie (od 1921) studiował w SSP w Warszawie (u W. Skoczylasa, H. Kuny, T. Pruszkowskiego). Od 1924 uczestniczył w wystawach ŻTKSP. Wystawy indywidualne miał w 1933 (Katowice) i 1935 (Równe). Rysował i malował portrety, m.in. wielu aktorów i śpiewaków, Żydów ( Głowa Żyda, Pośrednik) i górali. Pracował jako nauczyciel rysunku w gimnazjach warszawskich. Ukończył też Szkołę Filmową w Warszawie (w 1927 nakręcił film o folklorze żyd.) oraz Studio Teatralne przy Państwowym Teatrze Żydowskim w Moskwie (1934). Jako reżyser, debiutował w 1926 w Warszawie, lecz jego karierę reżyserską ugruntowała współpraca z Trupą Wileńską w latach 30. (wyreżyserował sześć premier; w tym m.in. 200 000 Szolema Alejchema; Rekruci I. Aksenfelda). Poza tym, wystawiał na scenach żydowskich Warszawy i Wilna; współpracował z Jung Teater M. Weicherta i Teatrem dla Młodzieży K. Segałowicz. W 1938 wyjechał do Paryża, gdzie był kierownikiem artystycznym teatru PIAT. W 1940 udało mu się wyjechać do Nowego Jorku. Pracował w teatrze Morrisa Schwartza, w teatrach Fołksbine i ARTEF. Reżyserowane przez niego przedstawienia były prezentowane m.in. w Nowym Jorku, Detroit, Montrealu, Buenos Aires, Londynie, Paryżu, Sao Paulo, a potem w Australii i Izraelu. Dużo też wówczas malował; głównie portrety i szkice postaci żydowskich z miasteczek polskich ( sztetł). W 1949 R. powrócił do kraju i związał się z Dolnośląskim Teatrem Żydowskim we Wrocławiu, gdzie zamieszkał. Jego inscenizacja Snu o Goldfadenie w 1950, stanowiąca tzw. kompozycję sceniczną tekstów Czarodziejki A. Goldfadena oraz innych tekstów (m.in. I. Mangera i samego R.), kładąca akcent na elementy romantyczno-poetyckie i malowniczość bogato oprawianego muzyką i piosenkami spektaklu, wywarła wpływ na cały powojenny teatr żydowski w Polsce. W 1952-1962 R. był dyrektorem artystycznym Państwowych Teatrów Dramatycznych we Wrocławiu. Jedną z czołowych realizacji scenicznych okresu stalinowskiego było wystawienie przez niego Człowieka z karabinem Nikołaja Pogodina (1952). W 1952 i 1953 otrzymał nagrody państwowej II stopnia w dziedzinie teatru. Był także autorem wielu tłumaczeń sztuk teatralnych i adaptacji scenicznych. W 1968 opuścił wrocławski Teatr Polski (por. Marzec '68). Odtąd reżyserował w Państwowym Teatrze Żydowskim im. E.R. Kamińskiej w Warszawie oraz w Ameryce, Australii i w Rumunii.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.