parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(pseud.), właśc. Szołem Rabinowicz (1859 Perejasław – 1916 Nowy Jork) – klasyk literatury żydowskiej. Otrzymał tradycyjne wykształcenie religijne. Ukończył rosyjską szkołę elementarną. Zaczynał od pisania w języku hebrajskim, publikując m.in. w czasopismach „Ha-Cefira” i „Ha-Melic”, jednak głównym jego tworzywem stał się język jidysz. Był prywatnym nauczycielem przedmiotów świeckich (m.in. j. ros.), a następnie „kazionnym” rabinem w Lubeniu (1880–1883). Po ślubie zarządzał majątkiem teścia. W Kijowie w 1888–1889 wydawał „Di Jidisze Fołks-Bibliotek”, która stała się kamieniem milowym w dziejach nowoczes. literatury jidysz. Zbankrutowawszy w 1890, uciekł za granicę. Powrócił, kiedy jego teściowa spłaciła długi. W tym też czasie został sympatykiem syjonizmu, dając temu wyraz w broszurach i publicystyce, zamieszczanej w prasie żydowskiej. Po pogromach w okresie rewolucji 1905 opuścił Rosję. Przebywał w Europie i Stanach Zjednoczonych. W 1908 Sz.A. zapadł na gruźlicę. Kurację na Zachodzie umożliwiła mu społeczna zbiórka pieniędzy. W pierwszym okresie (1883–1890) pisał głównie nowele (Stempenju, 1885; Josełe Sołowiej, 1889) i felietony: Di ibergechapte briw ojf der post (Listy wykradzione z poczty, 1883–1884), Kantors geszeft (Kantorski interes, 1885); opowiadaniem Dos meserł (Scyzoryk, 1886) zainicjował nowożytną literaturę jidysz dla dzieci. W drugim okr. (1892–1898) stworzył swe najważniejsze utwory, w których splatają się wątki tragiczne i humorystyczne. Bohaterowie cykli prozatoskich Sz.A. stali się wręcz symbolami żydowskiego losu, jak np. Menachem Mendel (1892–1913), czy Tewje der Milchiker (Tewie Mleczarz, 1894–1916; wyd. pol. 1960, 1989; spopularyzowany przez musical Skrzypek na dachu). W okr. trzecim (1899–1905) Sz.A. tworzy m.in. opowieści „fantastyczne” (np. Der farkiszefter sznajder; Krawiec zaczarowany, 1901; wyd. pol. 1959) oraz cykl związany z Kasrylewką – miasteczkiem żydowskim (np. Dos naje Kasrilewke; Nowa Kasrylewka, 1901). Pod koniec życia (1906–1916), kontynuując rozpoczęte cykle, Sz.A. powraca także do motywów z wcześniejszych nowel w Di błondzszendike sztern (Błądzące gwiazdy, 1909–1911) oraz pisze opowieść dla dzieci Motł Pejsie dem chazns (Moteł syn kantora Pejsie, 1907–1916; wydanie polskie 1958). Pisarz nie ukończył autobiograficznej opowieści Funem jarid (Z jarmarku, 1913; wyd. pol. 1989).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.