parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
zwany „ojcem teatru żydowskiego” (1840 Starokonstatynów na Wołyniu – 1908 Nowy Jork) – twórca nowożytnego teatru żydowskiego. Kształcił się w tzw. „kazionnej” szkole, pod kierunkiem A.B. Gotlobera. W żytomierskiej szkole rabinów (1857–1866), której dyrektorem był Ch.Z. Słonimski, wystąpił w przedstawieniu szkolnym. Zaczął pisać wiersze w języku hebrajskim (debiutował w prasie hebrajskojęzycznej w 1862;, w jid. – w 1863), a w 1866 wydał tom kupletów i piosenek Dos Judełe (jid., Żydek, Żydziątko). W 1876 w Jassach zetknął się ze śpiewakami brodzkimi – I. Grodnerem i Mosze Finklem (1852–1904). Założył z nimi pierwszy stały teatr żydowski i został jego dyrektorem oraz reżyserem. Wprowadził doń dekoracje i charakteryzację. Sam komponował muzykę. Repertuar trupy G. rozwinął się od scenek rodzajowych, przeplatanych kupletami, po specyficzny rodzaj operetki historycznej. Atakowany przez sfery inteligenckie, zniechęcone frywolnością i niskim poziomem literackim przedstawień, sam zaczął pisać teksty. Na początku lat 80. sukcesy jego zespołu (głównie w Rosji) przyczyniły się do rozwoju teatru jidysz. W 1885–1887 trupa G. występowała w Warszawie. Niepowodzeniem skończyła się próba rozwinięcia działalności scenicznej w Stanach Zjednoczonych (1887). Po powrocie do Europy, G. działał we Lwowie (1890–1898) oraz w Paryżu i Londynie (1898–1903). Ostatnie lata życia spędził w Nowym Jorku. Napisał ponad 50 sztuk teatralnych, często sięgając do inspiracji folklorem. Początkowo były to komedie, takie jak Di Rekrutn (jid., Rekruci), Szmendrik (jid., Gamoń, 1877); Di Kiszefmacherin (jid., Czarodziejka), potem operetki, m.in.: Di cwej Kuni Lemłs (jid., Dwaj [Obaj] Kuni Lemel, 1880); Di Grosmuter (jid., Babcia); Rożinkes mit mandlen (jid., Rodzynki z migdałami). W późniejszych sztukach podejmował także poważniejsze tematy, np. w Szulamis oder Bas Jeruszolajim (jid., Sulamit, albo Córa Jerozolimy), opartej na Pieśni nad pieśniami, czy w związanych z dziejami Żydów: Dr Almosado, Juda Makabi (jid., Juda Machabeusz), Bar Kochba (der zun fun dem sztern), oder di lecte teg fun Jeruszolajim (jid., Bar Kochba (syn gwiazdy), albo ostatnie dni Jerozolimy). G. pisał głównie w języku jidisz, bliskim ludowemu odbiorcy, choć podejmował też próby pisania po hebrajsku. Pod koniec życia, w związku z pojawieniem się dramaturgów takich, jak D. Pinski i J.M. Gordin, boleśnie odczuł spadek zainteresowania swą twórczością.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.